یـــگـــانـــه دخــتـــرِ مــوسی بـگــیــر دست مرا
شـــــفــیـــعِ جـــنـّـــتِ کــبـــری بگیر دست مرا
تـــــو آن هــمــیــشه کَرَم، من همیشه نوکر تو
مــــرا بـــزرگ نـــوشــتــــه اســـــت ذره پرور تو
کــنــیـــز بــــود اگـــر مــــادرت، کــنــیـــزِ تو بود
هــــزار حــضـــرت مــریـــم کــنــیـــزِ مـــــادر تو
تـــو آنــقــدر عــظــمــت داشــتـــی کـه از مادر
فـــقـــط امـــام رضــــا مــــیشـــود بـــــرادر تو
و از مــیـــان پـــســـرهــــای مـــوســــی جعفر
فــقــط امـــــام رضــا بــــود ســـــایــهی سر تو
خـــدا کـنــد که نـــگــیــرد به چــوبِ نـاقه سرت
خــــدا کــنــد کــــه نــگـیــرد به سنگ معجر تو
خـــــدا کــنــد کــه ایـــنــجــا پــرت به در نخورد
شــبــیــه مـــادرِ زیـنــب، ســرت بـــه در نخورد
(علی اکبر لطیفیان)
به دل حــک شـــد به خــــط آشــنـــایــی
شــــــب مـــیــــلـــاد و آغــــازِ گـــدایـــی
گــــدای بــــارگـــاهِ ســبـــزِ عـــشــقــــم
بــبــیــن امـــشــب دلــم گـشـته هوایی
بـــــه پــیــش پـــای تـــو غــرقِ سرشکم
کـــه شـــایـــد ســـر زنــــی بـر بی‌نوایی
کـــریــمـــه کـــاســـه‌ام بـنگر که بالاست
کـــرم بــنــما تـــو هـــر چـــه مـــی‌توانی
تـــویـــی معصومه، عــصـمـت پیش رویت
کــنـــد ســجــده از ایــن نـــورِ خـــدایــی
تــویــی بــانـــوی قــصــرِ ســـرخِ مـذهـب
کـــه بــا زینب(س)، همیشه هم صدایی
هــمـــیـن بـس از تــو ای معصومه جـانم
لــقــب گــیــرنــده از جـــامِ رضـــایــــــی
رضــــا نــــامِ تـــو را مــعــصــومـه خوانده
کــــه ســر تـا پــا چـنــیــن زهـــرا نمایی
هــمـــه امــشــب کــنـــارِ بــــارگـــاهـت
مـــن و ایـــن گــریـــه و فــصــلِ جــدایی
دلِ فــطــرس شـــده در شــــامِ مــیــلاد
اســــیــــــرِ گــــنــــبــــدِ زردِ طـــلــایــی
