رسانه ۷/ اردشیر لارودی؛ روسیه ٣ – ایران صفر، بازى را مى بازیم! مسابقه را هم مى بازیم! نتیجه را هم از دست مى دهیم! خودباورى را هم! و اعتماد بنفس را! و اصلاً به همین دلیل است که مى بازیم و مفت بازى هم مى کنیم!
صداى گزارشگر، از تهران به سن پترزبورگ نمى رسد ولى انرژى مثبت و منفى را چه مى گویید و چه باید بگوییم؟ اما تاثیر این صدا، روى بیننده و تماشاگر را چه باید بگوییم؟
قرار است براى بردن بازى کنیم یا مقرر است بازنده اى از پیش باخته باشیم؟ خود ناباورى، در لحظه-لحظه پخش زنده مشهود است! روس‌ها را “خوب دیدن” و یکه سوار میدان دیدن و بچه هاى ایران را “یکى-یکى” دیدن و تیم ندیدن و خواهنده ندیدن و برنده شدن و بَرَندگى را باور نداشتن….
روح تیمى مى دانید که چیست؟ روحیه قوى، مى دانید که چیست؟ و مى دانید چگونه پدید مى آید؟
همه حرف ها، همه اشارات، همه افاضات در راستاى کم دیدن و کوچک ارزیابى کردن تیم ایران است! روح قهرمانى، یک چیز دیگر است! روحیه قهرمانى، کسب کردنى و لاجرم، القا شدنى و دست یافتنى است! “حرف-حرف” حرف هاى ما -گزارشگران و مفسران- در جهت خراشیدن روح تیم و روحیه لازم براى برنده شدن است! ما، گویا “با باخت خوشیم”!