پیکویی  –  PEQUI CARYOCAR BRASILIENSE : نام علمی   CARYOCARACEAE  – کاریوکاراسه : خانواده برزیل : بومی منطقه souari nut : نام های دیگر خاک و تغذیه دمای ایده آل محیط آبیاری و رطوبت نور محیط غنی از مواد غذایی گرمسیری کمی مرطوب زیاد پیکویی: دانستنی های علمی: “پیکویی” درختی میوه دهنده از خانواده ی […]

پیکویی  –  PEQUI
CARYOCAR BRASILIENSE : نام علمی
  CARYOCARACEAE  – کاریوکاراسه : خانواده
برزیل : بومی منطقه
souari nut : نام های دیگر
خاک و تغذیه دمای ایده آل محیط آبیاری و رطوبت نور محیط
غنی از مواد غذایی
گرمسیری
کمی مرطوب
زیاد

پیکویی:

دانستنی های علمی:
“پیکویی” درختی میوه دهنده از خانواده ی کاریوکاراسه است. این گیاه بومی برزیل و یکی از میوه های خوراکی و محبوب این نواحی بخصوص نواحی غرب و مرکز برزیل می باشد.
خصوصیات گیاهشناسی:
پیکویی تا ارتفاع ۱۰ متر نیز رشد می کند. برگ های این گیاه بزرگ، زبر، کرکدار و پنجه ای شکل است. هر برگ دارای سه برگچه می باشد.
برخلاف درختان دیگر، این درخت در طی ماه های خشک زمستان گل می دهد. تقریباً طی ماه های جولای تا سپتامبر. گل ها به رنگ سفید مایل به زرد بوده و از نظر جنسیت هرمافرودیت هستند. گل های آن گاهی شبیه به یک گل بزرگ هوفاریقون (خویشاوند دور پیکویی در راسته ی Malpighiales) است. معمولاً در هر گل آذین حدود دوجین یا بیشتر گل وجود دارد.
گل ها در عصر شکوفا می شوند و در تمام طول شب تولید شهد می کنند. تولید شهد در صبح زود متوقف می شود. در طول روز، زنبورهای عسل و بی عسل روی گل ها قرار می گیرند و از باقی مانده ی گرده ها تغذیه می کنند. از زمان تاریک شدن هوا تا توقف تولید شهد، پرنده های کوچک نیز ممکن است روی این گل ها قرار گیرند و به گرده افشانی آنها کمک کنند.
میوه ها در ابتدا به رنگ ارغوانی تیره، به تدریج سبز زیتونی و در نهایت به رنگ سبز مایل به زرد دیده می شوند. از زمان شروع میوه دهی تا زمان رسیدن میوه ها حدود ۵ تا ۶ ماه طول می کشد. میوه های رسیده تقریباً به اندازه یک پرتقال هستند. این میوه ها شباهت زیادی به منگوستین هندی دارند. میوه ها دارای طعمی شیرین و عطری قوی هستند که دلیل آن وجود استر اتیل فرار می باشد. درون میوه بذوری به رنگ روشن وجود دارد.
هم مزوکارپ و هم بذرهای این گیاه قابل خوردن برای انسان ها و حیوانات هستند.
شرایط محیط رشد:
گونه های مختلف خانواده کاریوکاراسه در جنگل های بارانی نواحی گرمسیری یافت می شوند. برای رشد بهینه به آفتاب کامل و خاک های خوب آبیاری شده نیاز دارند.
کاربردها:
گوشت میوه ی این گیاه به عنوان یک خوراکی مورد علاقه برای افراد در برخی نواحی برزیل می باشد. که به صورت خام، مخلوط در غذاها یا پخته شده و یا به عنوان چاشنی در نوشیدنی ها مصرف می شود. میوه ی پیکویی به همراه برنج و مرغ، یکی از غذاهای مورد علاقه در برخی نواحی می باشد.
بذور این گیاه را به همراه گوشت آن در آفتاب به مدت دو روز یا بیشتر جهت خشک کردن قرار می دهند.
بذور این گیاه دارای روغن خوراکی است. می توان بذرها را برشته کرد و سپس مانند بادام زمینی همراه با نمک مصرف نمود. این بذور یکی از آجیل های مورد علاقه ی مردم برزیل است.
روغن این گیاه به عنوان روغن بدن و مو نیز کاربرد دارد. همچنین دارای خواص ضدقارچی است. دارای اسیدهای چرب بسیاری است. همچنین غنی از ویتامین A نیز می باشد.
بخش های مختلف درخت، قابل استفاده برای مصارف خوراکی، دارویی و ساختمانی می باشند.
کشت پیکویی نقش مهمی را در صنعت کشاورزی مردم بومی نواحی سِرادو در برزیل ایفا می کند. بطور سنتی، روستائیان برزیل، درخت پیکویی را در اطراف روستا کشت می کنند.
تکثیر:
تکثیر پیکویی از طریق کشت بذرهای آن صورت می گیرد. این بذرها دارای سرعت جوانه زنی پایینی نیز می باشند.
: منابع

تصاویر گیاه پیکویی:

 
منبع :نارگیل

لینک کوتاه :