نبرد میلان و اینتر به دراماتیک‌ترین شکل ممکن شروع، ادامه و پایان یافت.
به گزارش سایت نود، مطمئنا برای اینتر پذیرش شکست آسان‌تر بود؛ آن هم با وجود بازی ضعیف‌تر در نصف بازی، از دست دادن چند بازیکن کلیدی و عقب افتادن با اختلاف 2 گل از تیمی که زلاتان ابراهیموویچ را در اختیار داشت.
دلایل زیادی برای بالان بردن پرچم سفید صلح وجود داشت اما وقتی پس از سال‌ها برای اسکودتو مبارزه می‌کنید، دلیلی برای پا پس کشیدن در نبردی تمام عیار وجود ندارد. در واقع اینتر شخصیتی و روح مبارزه‌جویی را از خودش نشان داد که حداقل چند سال اخیر کاملا از آن بی‌بهره بود. شکست یوونتوس مقابل هلاس ورونا بهترین فرصت برای صدرنشینی اینتر به وجود آورد اما عملا تا دقیقه 50 دربی میلان، لاتزیو برنده معادلات صدرنشینی نام داشت چون اینتر باخته بود و لاتزیو با اختلاف یک امتیاز نسبت به یووه در رده دوم قرار داشت. قطعا داد و فریادهای کونته بین 2 نیمه روند بازی اینتر را عوض کرد و گرنه در ایتالیا همه می‌دانند او در جریان بازی مربی خوبی نیست و کم‌تر تعویض موثری از این سرمربی به یاد می‌آوریم. آنتونیو نمی‌خواست تیمش بهترین فرصت برای بازگشت به صدر را از دست بدهد و به همین دلیل با دمیدن روح جنگندگی به بازیکنانش، روند ماجرا را عوض کرد.
احترام به میلان
در بین باید برای نمایش میلان هم کلاه از سر برداشت؛ تیمی که در این بازی بزرگ نقاب متوسط بودن همیشگی خودش در این فصل را از چهره برداشت. زلاتان نه فقط به خاطر یک گل و یک پاس گل بلکه به دلیل تاثیرگذاری روی بازی و بازیکنان تیمش در نیمه اول، مرد اول و آخر میدان بود. ربیچ، کسیه، کاستیخو و چالهان‌اوغلو با نگاه به بازی زلاتان انگیزه گرفتند و شاید نه یک معجزه بلکه کاری انجام دادند که تا این جای فصل از عهده هیچ تیمی حتی یوونتوس برنیامده بود؛ برتری با اختلاف 2 گل مقابل اینتر! به نظر می‌رسید میلان با خریدهای ماه ژانویه بیش‌تر به دنبال جلب رضایت هواداران بود تا برطرف کردن نیازهایش. این یک ضربه دردناک برای اعتبار تیم بود و شیر سابق را بیش از پیش ضعیف کرد. قصه دربی اما پایانی به رنگ قرمز و مشکی نداشت. ایبرا در ثانیه‌های پایانی توپ را به تیر دروازه کوبید و آن سمت لوکاکو پروژه بازگشت اینتر به بازی و صدر جدول را فاخرتر کرد. ماجرای بازگشت از گل برزوویچ شروع شد و این گل بار دیگر ثابت کرد اینتر فعلی فقط برای قهرمانی بسته شده است. با نمایش خوب نیمه دوم، نه جای خالی مارتینس بلکه نمایش ضعیف پادلی، سنگربان جانشین هندانوویچ، تنها عامل ترس نرآتزوری بود. بارلا و وسینو زوج خوبی را تشکیل داده بودند و دی‌فرای هم در پست خودش خیلی کامل نشان داد. در این حالت، اشاره مدام دوربین‌های به مارتینس، نشان می‌داد حضور او در زمین بازی تا چه اندازه می‌توانست تاثیرگذار باشد.
آینده دشوار
با تمام این اوصاف و در شرایطی که یوونتوس قطعا روند پیروزی‌هایش را از سر خواهد گرفت و لاتزیو هم پا پس نمی‌کشد، اینتر اگر اسکودتو را می‌خواهد باید نمایش نیمه دوم بازی با میلان را بارها و بارها تکرار کند. پس از به صدا درآمدن سوت پایان بازی، دلیلی برای تاسف خوردن بابت روند میلان وجود نداشت چون آن‌ها در نیمه اول نمایشی فراتر از حد انتظار ارائه کردند و تا قبل از بازگشت جادویی اینتر در نیمه دوم، برتر نشان دادند. حتی بازی درخشان و غیرمنتظره بن‌ناصر هم نتوانست شکست را برای میلان به تساوی تبدیل کند. برای میلان حضور در فصل آینده لیگ اروپا یک هدف واقع‌بینانه‌ای است و بهتر است با وجود بضاعت فعلی،رویای بزرگ‌تری در سر نداشته باشد. در سمت مقابل، اینتر، چشم‌هایش را به یک جایزه بزرگ دوخته و با توجه به نمایش یکشنبه شب نشان داد در رقابت قهرمانی دست از رقابت نمی‌کشد.
1977
