برچسب: آرتین زهرابی

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ کالدرون به عنوان سرمربی پرسپولیس گاهی اوقات می‌خندد و خیلی وقت ها با جدیت، کارش را در پرسپولیس پیگیری می‌کند.

۱- آمادگی بدنی او در تمرینات پرسپولیس و مشارکت ویژه‌اش در بدنسازی، کار با توپ و اجرای تاکتیکی تمرینات نشان می‌دهد او یک مربی میدانی و همیشه حاضر است.
کالدرون در تمرینات پرسپولیس، دست به سینه نمی‌ایستد و سعی می‌کند هواداران این تیم، از برانکو عبور کنند و او هرچه بیشتر به عنوان سرمربی سرمربی پرسپولیس نزد آنها باورپذیرتر شود.
این خودباروی را چه کسی در پرسپولیس ایجاد کرده؛ مدیریت باشگاه؟ بازیکنان؟ هواداران یا از همه بیشتر خود کالدرون؟
به نظر می‌رسد نگاه مثبت و حضور کم حاشیه کالدرون که در نهایت منتج به عملگرایی در پرسپولیس شده از او یک مربی ویژه ساخته است، تا جایی که حتی این پرسپولیس که مثل بقیه تیم ها فعلاً در شرایط مسابقه نیست در بازی نخست، هر ۳ امتیاز را می‌گیرد؛
کالدرون معترض نیست. او امکانات تمرینی پرسپولیس را برای تیمی در این حد و اندازه کافی می‌داند و آنچه در باشگاه اتفاق می‌افتد را به درون تیم تعمیم نمی‌دهد.
کالدرون مدیریت فنی تیم را بر عهده می‌گیرد و سعی می‌کند از فوتبال لذت ببرد؛ همان‌طور که قصدش است از زیر سابه برانکو با نتایج قابل قبول خلاص شود. می‌کوشد که با نگاهی مثبت‌اندیش، از دست‌اندازهای ایجاد شده عبور کند؛ محصول همه تلاش‌های او در حال حاضر این است؛
پرسپولیس سرمربی جدیدش را باور کرده و نگاهی امیدوارانه به ادامه رقابت های لیگ دارد؛ در فوتبال، این نتیجه است که سر و صداهای اضافی را می‌خواباند.

۲- استراماچونی در استقلال از ابتدا یک مربی جدی بود. تمرینات او در این تیم به طور منظم و بی‌وقفه برگزار شد. مربی ایتالیایی اهل بگو و بخند نبوده و نیست، اما آنچه در باورهای او به لحاظ سخت‌افزاری و مدیریت مدرن در فوتبال می‌گنجد با فوتبال ایران مطابقت ندارد.
استراماچونی به تدریج با نارضایتی بیشتر در تمرینات استقلال حضور پیدا کرد و در ادامه، بر سر حضور یک بازیکن خارجی در استقلال و ناهماهنگی‌های رخ داده، عصبانی‌تر هم شد.
سختگیری‌های استراماچونی بی‌گمان برای منظم شدن همه چیز در استقلال است اما او نه فقط در کنفرانس رسانه‌ای تیمش به دلیل فقدان یک مترجم رسمی، داغ می‌کند که در جشن بهترین‌های فوتبال ایران هم حاضر نمی‌شود.
در مجموع نارضایتی استراماچونی در همه امور آنقدر واضح است که تحلیل حرکات او در این وضعیت خاص سخت نیست. اگرچه می شود این خشم و عصبانیت را در یک نگاه خوشبینانه به سختگیری های این مربی تعبیر کرد؛ شاید او نمی خواهد کوتاه بیاید یا بی دلیل به کسی در استقلال آوانس بدهد. 

برای نتایجش، برای شکست‌هایش، حتی بابت پیروزی‌هایش…

برای آنهایی که ناگهان درگذشته‌اند، برای جوانان ناکام، برای ستاره‌های خسته، برای افول سوپرمن‌ها…
فوتبال بخشی از زندگی است؛ تلفیقی از غم و شادی، ملغمه‌ای از اشک و لبخند؛
مورینیو دچار این درد بوده و امروز حتی بیش از گذشته دچارش شده؛ این مرد که آدم احساس می‌کند از جنس آهن است. احساس ندارد. این آقا که خاص بودنش در فوتبال جهان، معروف است؛ گویی که عاطفه ندارد اما چه اشکی می‌ریزد مورینیو؛ این دوری، حتی او را هم افسرده کرده…
مردی در سن و سال مورینیو با افتخاراتی که در دنیای فوتبال به دست آورده، برای دوری از فوتبال اشک می‌ریزد؛ حتی وقتی کارشناس اسکای اسپورتس است نمی‌تواند به خاطر این دوری، خودش را کنترل کند؛
***
فوتبال شاید بدتر از اعتیاد است؛ اعتیادی که ترک ندارد؛
خیلی‌ها زندگی‌شان بدون فوتبال عوض می‌شود؛ حتی بی‌نیازها، حتی آنهایی که از ثروت عبور کرده‌اند؛
اگر عاشق فوتبال باشی و آن را در مشت خود نداشته باشی، بد غصه می‌خوری، خیلی بد…

برای نتایجش، برای شکست هایش،  حتی بابت پیروزی هایش…

برای آنهایی که ناگهان درگذشته اند، برای جوانان ناکام، برای ستاره های خسته، برای افول سوپرمن ها…
فوتبال بخشی از زندگی است؛ تلفیقی از غم و شادی، ملغمه ای از اشک و لبخند؛
مورینیو دچار این درد بوده و امروز حتی بیش از گذشته دچارش شده؛ این مرد که آدم احساس می کند از جنس آهن است. احساس ندارد. این آقا که خاص بودنش در فوتبال جهان، معروف است؛ گویی که عاطفه ندارد اما چه اشکی می ریزد مورینیو؛ این دوری، حتی او را هم افسرده کرده…
مردی در سن و سال مورینیو با افتخاراتی که در دنیای فوتبال به دست آورده، برای دوری از فوتبال اشک می ریزد؛ حتی وقتی کارشناس اسکای اسپورتس است نمی تواند به خاطر این دوری، خودش را کنترل کند؛
***
فوتبال شاید بدتر از اعتیاد است؛ اعتیادی که ترک ندارد؛
خیلی ها زندگی شان بدون فوتبال عوض می شود؛ حتی بی نیازها، حتی آنهایی که از ثروت عبور کرده اند؛
اگر عاشق فوتبال باشی و آن را در مشت خود نداشته باشی، بد غصه می خوری، خیلی بد…