برچسب: آرتین زهرابی

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ روزی که کریم باقری کفش‌ها را آویزان کرد و در مصاحبه ای گفت هرگز به سرمربیگری علاقه ندارد، آنهایی که زود احساساتی می‌شوند برایش نوشتند باقری فاقد سودای بلندپروازی است و نمی‌خواهد در کارش پیشرفت کند.

کریم باقری اما بر آنچه خود می‌پنداشت درست است، تاکید کرد و به راهش ادامه داد. او در کادرهای فنی مختلف پرسپولیس، نقش عجیبی داشت و هنوز هم دارد؛ دستیار بی‌آزار سرمربی که اتوریته او در تیم کاملا باورکردنی است.

باقری در قالب همان نقشی فرو می‌رود که بازی کردنش را دوست دارد. او نقشش را در کادر فنی پرسپولیس به خوبی ایفا می‌کند؛ چهره‌ای دوست داشتنی با سابقه مناسب ملی، مردی محکم که در مناقشه‌های درون زمین حرفش خریدار دارد و بازیکن از او حساب می‌برد.

این همان کارکرد کریم باقری در تیم‌هایی است که سرمربیان می‌خواهند از این ویژگی بهره ببرند؛ برانکو استفاده‌اش را برد، یحیی گل‌محمدی هم چنین کرد و با کریم باقری ادامه داد و حتی دراگان اسکوچیچ نیز برای بردن او به تیم ملی تلاش کرد.

راستی گفتیم اسکوچیچ و باقری؛ تا یادمان نرفته خدمت شما عرض کنیم نقش کریم باقری در پرسپولیس آنقدر حساس است که او هیچ وقت نتوانست محکم به دراگان پاسخ مثبت بدهد.

باقری در پرسپولیسی که حالا یک پای فینال لیگ قهرمانان است می‌ماند و نقش قاطع و وضعیت پایدارش را در این تیم، فدای سراب اسکوچیچ نمی‌کند. مشخص نیست دراگان در تیم ملی چه فرجامی پیدا خواهد کرد اما باقری در پرسپولیس، چهره‌ای تعریف شده است. حالا حتی استقلالی‌ها به دنبال یک شبیه‌سازی در تیم‌شان هستند؛ اینکه یکی مثل کریم باقری را در کادر فنی بگمارند.

تیم ملی به ازبکستان سفر کرد اما هیچ خبری از کریم باقری نبود. در این سفر؛ وحید هاشمیان اسکوچیچ را همراهی کرد تا باقری همچنان در کادر فنی پرسپولیس باقی بماند. 

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ سرنوشت ما در فوتبال ایران، دیگر معنای سرنوشت ندارد. ما روزمره زندگی می کنیم؛ به قول بچه های قدیمی و محله ای، زندگی روزگذران. غم ها و شادی های ما هم این گونه است؛ یک روز خوبیم. روز دیگر بد. یک روز بی دلیل شادمانه ای برای خود داریم و فردا با کوه غم مواجه ایم.

روزی که استقلال در لیگ قهرمانان آسیا الاهلی عربستان را شکست داد، یک تیم ایرانی را در اوج دیدیم و چند روز بعد پاختاکور، همه آرزوها را نقش بر آب کرد. فوتبالی که ازبک ها بازی کردند، مایه حسرت برای ما ایرانی ها بود؛ چه پاس هایی به هم می دادند؛ چه نظمی در دایره مرکزی زمین داشتند. چقدر خوب توسط یار خودی حمایت می شدند. فوتبالی که سراسر حمله و برنامه و اذیت کردن مدافعان استقلال بود و در عوض ما تماشاگر بودیم. ما فقط بیننده بی حرکت و بی حال بودیم.

زندگی را روزمره گذراندیم تا این که با پرسپولیس به السد قطر رسیدیم. حالا به نظر می رسید روز ماست. روزی که قرار بود از سد یاران ژاوی عبور کنیم. لحظه ای که حال خوبی داشتیم و حس می کردیم تیم برتر میدان هستیم. پرسپولیس خوب بود؛ به ویژه در نیمه دوم منظم و با برنامه نشان داد و در نهایت گل برتری را در بهترین دقیقه بازی به ثمر رساند.

حالا ما شاد و پرغروریم و چند روزی با آرامش زندگی می کنیم تا بازی بعد؛ تا دیدار دیگری که شاید باید برای تکرار همین نتیجه بازی با السد هزار بار بمیریم و زنده شویم.

این زندگی روزگذران فوتبالی ماست. منهای آنچه در ذات این ورزش نهفته است، از بی حساب و کتاب بودن کار این فوتبال رنج می بریم. کاش همه چیز سر جای خودش بود تا از صعود یک تیم ایرانی به فینال آسیا اطمنیان حاصل می کردیم.

کاش هر چیزی در این فوتبال، حول محور اتفاق و شانس دور نمی زد اما هر چه هست امیدواریم این بار بخت با ما باشد؛ شادی اینقدر زود پر نکشد و نتیجه قابل توجه دیگری در کارنامه فوتبال ایران در آسیا رقم بخورد. ما واقعا خسته شدیم هی به عقب برگردیم و پز قهرمانی یک تیم ایرانی را در سالهای گذشته بدهیم. دوست داریم این زندگی روزگذران، کمی با محور برنامه و تدبیر باشد. ببینیم این بار می شود یا…

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ تقریبا روزی نیست که مصاحبه‌ها و خبرهای عجیب و غریب درباره فوتبال ایران منتشر نشود. به ویژه اگر جای ما باشید همه روزه با انبوهی از خبرهای غافلگیرکننده مواجه می‌شوید؛ نمونه‌اش گفت‌و‌گوی تصویری عرفان اولورم با یکی از سایت‌های خبری که بخش‌های مربوط به ابومسلم آن، واقعا ناراحت‌کننده بود.

تصور کنید یک مهاجم خارجی که چندی در فوتبال ایران بود بابت بر باد رفتن برند ابومسلم و نابودی یکی از تیم‌های ریشه‌دار فوتبال ایران دلش به درد آمده است. او وعده داد بعد از انجام کارهایش در لندن به ایران می‌آید و با کمک دوستانش ابومسلم را احیا می‌کند.

صرف نظر از اینکه چقدر ادعای عرفان به واقعیت نزدیک و چقدرش هم تخیلی است باید خدمت این عزیز عرض کنیم اگر به خاطر چنین کاری می‌خواهد به ایران بیاید، خواهشا وقتش را تلف نکند. چون بعید می‌دانیم کوشش‌های او به نتیجه برسد.

عرفان از رفقایی نام می‌برد که به او در احیا ابومسلم کمک می‌کنند اما مگر همان رفقا که پای هیچ‌کدام از قول و قرارشان نمی‌ایستند به یک مهاجم خارجی که بازنشسته هم شده وفادار می‌مانند؟

ابومسلم تیمی خاطره‌ساز در دیار خراسان بود اما اولروم نمی‌داند ما تیم‌هایی مانند راه‌آهن را از ریل خارج کردیم، باشگاه نفت تهران را به آتش کشیدیم و فراتر از همه اینها از «پاس تهران» حتی ویرانه‌ای هم بر جا نگذاشتیم. کجا می‌خواهی بیایی آقای اولروم؟ به کدام فوتبال؟ به چه کسانی می‌خواهی برای راه انداختن این کار رو بزنی؟

تیم‌هایی که روزگاری در فوتبال ایران خاطره‌ساز بودند به دلیل فقدان مدیریت، حضور مدیران هزینه و دولتی، ریخت و پاش‌های دور از انتظار و تدام تغییرات در بخش مالکیت، به ویرانه‌ای تبدیل شدند که خاکستری از آنها باقی نمانده!

برق شیراز معلوم نیست کجاست. سپیدرود به دسته دو رفت و ملوان در لیگ یک با آژان‌کشی باقی ماند؛ تازه این تیم‌ها خوشبخت بودند که هنوز وجود خارجی دارند اما بسیاری از تیم‌های دیگر، حتی وجود ندارند که درباره‌شان صحبت کنیم.

***

عرفان اولروم البته با حرف‌هایش، ما را وادار به تامل می‌کند. یک چهره خارجی با سابقه چند سال فوتبال در ایران، این‌گونه دلش برای تیم‌های ریشه‌دار می‌سوزد اما تصمیم‌سازان همین فوتبال هرگز درک نکردند از بین بردن ریشه‌ها در این ورزش چه تاوان سختی دارد. حالا باید این فوتبال را تحویل گرفت؛ فوتبالی ورشکسته و بدهکار به زمین و زمان؛ چه در عرصه باشگاهی چه در شرایط ملی. همین پرونده ویلموتس را ببینید؛ از هر ورق و کاغذش خون می‌ چکد! 

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ تیم‌هایی که مجوز لیگ قهرمانان آسیا را دریافت می‌کنند برای حضور در این رقابت‌ها برنامه دارند. این طبیعی‌ترین اتفاق در سال ۲۰۲۰ است و قرار نیست با تیم‌های محلی و بی‌برنامه، شاهد رخ دادن حوادث عجیب باشیم.

جالب است هر چه در این زمینه زمان می‌گذرد به جای اینکه در فوتبال ایران صاحب تیم‌های حرفه‌ای‌تر شویم، مدام به عقب برمی‌گردیم. ما بی‌برنامه‌تر می‌شویم، صاحب تیم‌های محلی‌تر و آماتور می‌شویم؛ در عوض رقیبان فوتبال ایران حرفه‌ای‌تر می‌شوند.

ما دورهمی یک تیمی را درست می‌کنیم و به لیگ قهرمانان آسیا می‌فرستیم، در عوض الدحیل قطر به فکر گرفتن جام می‌افتد و مجهزتر می‌شود.

ما به صورت خودجوش یکی، دو مربی جوان و بی‌تجربه را با تیم‌های سرهم‌بندی شده و بی‌برنامه راهی لیگ قهرمانان آسیا می‌کنیم اما عراقی‌ها با الشرطه حرف دارند و عربستانی‌ها طبق معمول برای بردن تیم‌های ایرانی نقشه می‌کشند.

وجاهت سرمربی استقلال تا چند روز قبل از آغاز لیگ قهرمانان زیر سوال است و سرمربی پرسپولیس پیش از پرواز به دوحه می‌گوید استعفا می‌دهد. سپاهان با محرم نویدکیا به لیگ قهرمانان می‌رود و شهرخوردو گمان می‌کند با مهدی رحمتی یک تیم بی‌رقیب درست می‌کند.

منازعات داخلی فوتبال ایران از یک سو، بی‌تدبیری در فدراسیون فوتبال و بد مدیریت شدن تیم‌های ایرانی که جملگی بدهکاران ورشکسته‌ای هستند که در قامت یک باشگاه پدیدار می‌شوند باعث شده تا هیچ رد خاطره‌انگیزی از تیم‌های ایرانی در فوتبال آسیا باقی نماند؛ آن وقت تصور می‌کنیم لیگ قهرمانان آسیا حق مسلم ماست و قهرمانی در جام ملت‌ها برای تیم ملی، کمترین توقعی است که باید از ملی‌پوشان داشته باشیم!

همین چند نکته کوتاه، نشانه است، نشانه‌ای از پرت بودن ما از همه امور؛ فوتبالی که امروز حرفه‌ای شده و ما با آن بیگانه‌ایم. فوتبالی که مجهز و علمی شده اما ما همچنان به چشم یک دورهمی ساده به آن می‌نگریم!

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ مسئله‌ای که میان باشگاه پرسپولیس و برانکو ایوانکوویچ به وجود آمده، کمتر از یک آبروریزی گسترده و شرم‌آور نیست.

۱- کار به جایی رسیده که برانکو می گوید ۲ سال است به این آقایان مهلت داده ام اما باز هم زمان می خواهند و مشخص نیست این اتلاف وقت چقدر به درد آنها می خورد؟ مایه خجالت و آبروریزی است که مربی خارجی سابق پرسپولیس برای دریافت حق و حقوقش، وارد چنین چانه زنی های زشتی شود و در نهایت با شکایت او، پنجره نقل و انتقالاتی پرسپولیس بسته شود. زشت است هر بار از برانکو فرصت می خواهند و توقع گشاده دستی از مردی دارند که برای دریافت مطالباتش، اینقدر صبر کرده…

۲- وضعیت در باشگاه استقلال هم از این بهتر نیست؛ مدیرعامل باشگاه چند روز قبل از فینال جام حذفی به اروپا سفر می کند. بعدها از اهداف این سفر رونمایی و گفته می شود هیئت مدیره به دلیل مطالبات سنگین استراماچونی موافق بازگشت این مربی است. حالا که آب ها از آسیاب افتاده متوجه می شویم سفر آقای مدیرعامل به هیچ نتیجه ای نرسیده جز این که نخست فرهاد مجیدی بر باد رفت، دوم جام حذفی در ویترین تراکتور آرام گرفت و سوم نه تنها استراماچونی نیامد که استقلال وارد مرحله سخت انتخاب سرمربی شد. بگذریم از پولی که باید به این مربی پرداخت شود و معلوم است مبلغش آنقدر سنگین است که بعید می دانیم استقلال با این بدهکاری وحشتناک به شفر و استراماچونی، بتواند خودش را به همین زودی ها جمع و جور کند.

۳- این نوع مدیریت ها برای چهره های فوتبالی اصلا ناآشنا نیست. باشگاه هایی مانند استقلال و پرسپولیس به ناامیدی مطلق رسیده اند و فدراسیون که باید در رعایت مقرارت و موازین قراردادی، الگویی برای باشگاه ها باشد کل بودجه چندین ساله فوتبال کشور، خرج شکایت بی رحمانه ویلموتس می شود. این فوتبال ما به کجا می رود و چرا کارش به اینجا رسیده است؟

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ امروز چه روزی است؛ صبح که از خواب بیدار شدیم بمب انرژی بودیم. چه خبرهایی بود، چه خبرهای خوشی…

روزی که از شکایت ویلموتس و مبلغ سنگینی که توسط فیفا محکوم شده بودیم خلاص شدیم و با حداقل خسارت از این پرونده بیرون آمدیم.

روزی که کارلوس کی‌روش دوباره سرمربی تیم ملی شد.

روزی که مشکلات بازگشت استراماچونی حل و فصل شد.

روزی که برانکو ایوانکوویچ پذیرفت سرمربیگری تیم ملی عمان را رها کند و دوباره به پرسپولیس برگردد.

روزی که شکایت‌های مربیان و بازیکنان خارجی، جملگی به رضایت تبدیل شدند. روزی که تمام ورزشگاه‌های نصف و نیمه ساخته شدند، به جای چمن های مصنوعی، شاهد روییدن چمن های طبیعی بودیم و روزی که مدیران غیرفوتبالی، جای خود را به فوتبالی‌ها دادند.

روزی که شنیدیم محمد دادکان به فدراسیون فوتبال برگشت. روزی که تمرین تیم ملی را دوباره با حضور کی‌روش تماشا کردیم.

روزی که برنامه ۹۰ به کنداکتور پخش برگشت و عادل فردوسی‌پور مقابل دوربین ظاهر شد. روزی که کوتوله‌ها و سوداگران عرصه فوتبال، دستشان از همه چیز کوتاه شد. روزی که فوتبال غصه نداشت، خنده روی لب همه نقش بسته بود. روزی که باز هم بدون شکست به جام جهانی صعود کردیم. روزی که باز هم نمایندگان ایران به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیدند.

راستی امروز چه روزی بود؟ روز توهم و خیالات فانتزی؟

امروز هم یکی از روزهای خداست؛ روزی که از خواب بیدار شدیم و فهمیدیم آنچه دیدیم مشتی خزعبلات توهم گونه است. حالا روز خود را با این همه فکر و خیال خوب در این فوتبالی که در خواب ما گل و بلبل بود چگونه ادامه بدهیم؟

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ آنچه خیلی‌ها پس از دورانی که عادل فردوسی‌پور برنامه ۹۰ را اجرا نمی‌کند به آن رسیده‌اند، یک جنبه و حرف کلی دارد؛ اینکه اگر فردوسی‌ پور بود بسیاری از اتفاقاتی که این روزها شاهدش هستیم رخ نمی‌داد.

نمی‌دانیم این ادعا تا چه اندازه واقعیت دارد یا پرطمطراق است اما بعید است حتی در صورت پخش برنامه ۹۰ و حضور فردوسی‌پور، قرارداد ویلموتس منعقد نمی‌شد یا محتویات آن بهتر از حالت فعلی بود.

فردوسی‌پور هم بود شفر از استقلال شکایت می‌کرد و استراماچونی که از روز نخست حضورش در ایران به همه چیز زاویه داشت، از اینجا می‌رفت.

اگر فردوسی‌پور هم بود و برنامه‌ای را در تلویزیون اجرا می‌کرد، قطعا برانکو شکایت خودش، برادرش و دستیارانش را به فیفا می‌برد.

ویلموتس زرنگ با همسر حقوقدانش هم در صورتی که فردوسی‌پور بود، به همین ترتیب از فوتبال ما شکایت می‌کرد و از فیفا حکم می‌گرفت.

این بلبشویی که در فوتبال ایران می‌بیند مسبوق به سابقه است و بودن یا نبودن عادل دخل و تصرفی در آن ندارد. با این همه می‌شود این سوال را طوری مطرح کرد تا حصول نتیجه، ساده‌تر باشد.

اگر فردوسی‌پور بود آیا خیلی‌ها جرات داشتند کارشان را یواشکی انجام بدهند؟

مسلما خیر؛ عادل با وسواس و دقت فراوان، به تاریکخانه فوتبال ما نور می‌تاباند و اجازه نمی‌داد هر مدیری، راه خودش را برود و به افکار عمومی بی‌توجهی کند.

فردوسی‌پور کوشش می‌کرد هیچ سوالی را بی‌جواب نگذارد و مدیران و چهره‌های فوتبالی فراری از پاسخگویی را به هر نحوی شده، پای میز سوال و جواب بکشاند.

بله، فردوسی‌پور هم بود همه این اتفاقات رخ می‌داد اما تمام مدیرانی که در کارشان خطای بارز دیده شد، سوال پیچ می‌شدند و باید درباره عملکرد خود پاسخ می‌دادند. نبودن فردوسی‌پور در تلویزیون، این مشکل بزرگ را در فوتبال نیم‌بند ما ایجاد کرد؛ فرار خیلی ها از پاسخگویی و پاسخگو نبودن به یک مجری توصیه‌ناپذیر…