برچسب: فوتبال ایران

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ تقریبا روزی نیست که مصاحبه‌ها و خبرهای عجیب و غریب درباره فوتبال ایران منتشر نشود. به ویژه اگر جای ما باشید همه روزه با انبوهی از خبرهای غافلگیرکننده مواجه می‌شوید؛ نمونه‌اش گفت‌و‌گوی تصویری عرفان اولورم با یکی از سایت‌های خبری که بخش‌های مربوط به ابومسلم آن، واقعا ناراحت‌کننده بود.

تصور کنید یک مهاجم خارجی که چندی در فوتبال ایران بود بابت بر باد رفتن برند ابومسلم و نابودی یکی از تیم‌های ریشه‌دار فوتبال ایران دلش به درد آمده است. او وعده داد بعد از انجام کارهایش در لندن به ایران می‌آید و با کمک دوستانش ابومسلم را احیا می‌کند.

صرف نظر از اینکه چقدر ادعای عرفان به واقعیت نزدیک و چقدرش هم تخیلی است باید خدمت این عزیز عرض کنیم اگر به خاطر چنین کاری می‌خواهد به ایران بیاید، خواهشا وقتش را تلف نکند. چون بعید می‌دانیم کوشش‌های او به نتیجه برسد.

عرفان از رفقایی نام می‌برد که به او در احیا ابومسلم کمک می‌کنند اما مگر همان رفقا که پای هیچ‌کدام از قول و قرارشان نمی‌ایستند به یک مهاجم خارجی که بازنشسته هم شده وفادار می‌مانند؟

ابومسلم تیمی خاطره‌ساز در دیار خراسان بود اما اولروم نمی‌داند ما تیم‌هایی مانند راه‌آهن را از ریل خارج کردیم، باشگاه نفت تهران را به آتش کشیدیم و فراتر از همه اینها از «پاس تهران» حتی ویرانه‌ای هم بر جا نگذاشتیم. کجا می‌خواهی بیایی آقای اولروم؟ به کدام فوتبال؟ به چه کسانی می‌خواهی برای راه انداختن این کار رو بزنی؟

تیم‌هایی که روزگاری در فوتبال ایران خاطره‌ساز بودند به دلیل فقدان مدیریت، حضور مدیران هزینه و دولتی، ریخت و پاش‌های دور از انتظار و تدام تغییرات در بخش مالکیت، به ویرانه‌ای تبدیل شدند که خاکستری از آنها باقی نمانده!

برق شیراز معلوم نیست کجاست. سپیدرود به دسته دو رفت و ملوان در لیگ یک با آژان‌کشی باقی ماند؛ تازه این تیم‌ها خوشبخت بودند که هنوز وجود خارجی دارند اما بسیاری از تیم‌های دیگر، حتی وجود ندارند که درباره‌شان صحبت کنیم.

***

عرفان اولروم البته با حرف‌هایش، ما را وادار به تامل می‌کند. یک چهره خارجی با سابقه چند سال فوتبال در ایران، این‌گونه دلش برای تیم‌های ریشه‌دار می‌سوزد اما تصمیم‌سازان همین فوتبال هرگز درک نکردند از بین بردن ریشه‌ها در این ورزش چه تاوان سختی دارد. حالا باید این فوتبال را تحویل گرفت؛ فوتبالی ورشکسته و بدهکار به زمین و زمان؛ چه در عرصه باشگاهی چه در شرایط ملی. همین پرونده ویلموتس را ببینید؛ از هر ورق و کاغذش خون می‌ چکد! 

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ باشگاه‌های فقیر و ندار، همان باشگاه‌هایی که به زمین و زمان بدهکارند و حتی آن تیم‌هایی که ادعا می‌کنند بدهی داخلی و خارجی ندارند، در فصل نقل و انتقالات کولاک کردند و چشم بازار را درآوردند.

در دوره و زمانه پراید صد و چند میلیون تومانی و گرانی افسارگسیخته کالاها، قیمت بازیکنان چنان بالا رفت که از این باشگاه‌های ندار، بعید بود به هر سازی برقصند و اینقدر مقابل پیشنهادهای وحشتناک بعضی‌ها کرنش کنند.

سر تعظیم فرود می‌آوریم برابر مربیان فوتبال پایه که همچنان در کارخانه‌های بازیکن‌سازی را تعطیل نکرده‌اند اما کاش این مربیان به بعضی‌ها اخلاق یاد می‌دادند، کاش ادب و نزاکت به آنها می‌آموختند تا به هر دلالی رو نیندازند و برای دست یافتن به زندگی لاکچری، نقش دراکولا را ایفا نمی‌کردند! فوتبالی که مدیرانش اینها باشند البته بازیکنانش همین‌ها می‌شوند!

هیچ نمره‌ای به مدیران خاطی نمی‌دهیم اما همین‌جا یادداشت می‌کنیم عملکرد شما در حافظه تاریخ ثبت شده است. شما با بازیکنی که ۵۰۰ میلیون نمی‌ارزید، قرارداد ۵ میلیاردی منعقد کردید و با زیاده خواهی ۹ میلیاردی مربی شکست خورده فصل قبل که هیچ موفقیتی هم کسب نکرد کنار آمدید.

مماشات و کرنش شما در حافظه ضعیف تاریخی ما ثبت شد متاسفانه! امروز خواستیم از همین تریبون خدمت شما عرض کنیم فوتبالی که باشگاه‌هایش مدعی بی‌پولی و فقر هستند؛ همین فوتبالی که در اینجا درآمد نیست و فقط هزینه است، ضعیف‌ترین تیم لیگ برتری‌اش ۱۰۰ میلیارد تومان هزینه کرد.

نبینیم یک وقت در کوران فصل دم از نداری بزنید. نشنویم در جایی که بگویید چرا هزینه‌های فوتبال ایران تا این اندازه کمرشکن شده است؟

شما اگر قرار بود این فوتبال را از نظر هزینه مدیریت کنید، برای این همه بازیکن که اغلب سطح فنی نازل (یا حداکثر متوسط) هم دارند هزینه‌های میلیاردی نمی‌کردید. ببینیم در طول فصل چه می‌کنید و این فوتبال را با مدیریت مشعشع خودتان به کجا می‌‌رسانید.

به گزارش رسانه ۷، هتل آزادی تهران که در روزهای گذشته محل مذاکره تعدادی از بازیکنان با مدیران باشگاه استقلال بود، امروز هم خبرساز شد.

ساعاتی قبل علاوه بر اینکه گفته شد رسول خطیبی در این هتل رویت شده، هوشنگ نصیرزاده مدیرعامل سابق ماشین‌سازی تبریز نیز به هتل آزادی مراجعه کرد.

نصیرزاده البته در پاسخ به سوالی در همین زمینه گفت برای انجام امور شخصی به هتل آزادی مراجعه کرده اما در نهایت مشخص نشد دلیل اصلی حضور ناگهانی نصیرزاده در این مکان چیست؟

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ امروز چه روزی است؛ صبح که از خواب بیدار شدیم بمب انرژی بودیم. چه خبرهایی بود، چه خبرهای خوشی…

روزی که از شکایت ویلموتس و مبلغ سنگینی که توسط فیفا محکوم شده بودیم خلاص شدیم و با حداقل خسارت از این پرونده بیرون آمدیم.

روزی که کارلوس کی‌روش دوباره سرمربی تیم ملی شد.

روزی که مشکلات بازگشت استراماچونی حل و فصل شد.

روزی که برانکو ایوانکوویچ پذیرفت سرمربیگری تیم ملی عمان را رها کند و دوباره به پرسپولیس برگردد.

روزی که شکایت‌های مربیان و بازیکنان خارجی، جملگی به رضایت تبدیل شدند. روزی که تمام ورزشگاه‌های نصف و نیمه ساخته شدند، به جای چمن های مصنوعی، شاهد روییدن چمن های طبیعی بودیم و روزی که مدیران غیرفوتبالی، جای خود را به فوتبالی‌ها دادند.

روزی که شنیدیم محمد دادکان به فدراسیون فوتبال برگشت. روزی که تمرین تیم ملی را دوباره با حضور کی‌روش تماشا کردیم.

روزی که برنامه ۹۰ به کنداکتور پخش برگشت و عادل فردوسی‌پور مقابل دوربین ظاهر شد. روزی که کوتوله‌ها و سوداگران عرصه فوتبال، دستشان از همه چیز کوتاه شد. روزی که فوتبال غصه نداشت، خنده روی لب همه نقش بسته بود. روزی که باز هم بدون شکست به جام جهانی صعود کردیم. روزی که باز هم نمایندگان ایران به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیدند.

راستی امروز چه روزی بود؟ روز توهم و خیالات فانتزی؟

امروز هم یکی از روزهای خداست؛ روزی که از خواب بیدار شدیم و فهمیدیم آنچه دیدیم مشتی خزعبلات توهم گونه است. حالا روز خود را با این همه فکر و خیال خوب در این فوتبالی که در خواب ما گل و بلبل بود چگونه ادامه بدهیم؟

رسانه ۷/ آرتین زهرابی؛ آنچه خیلی‌ها پس از دورانی که عادل فردوسی‌پور برنامه ۹۰ را اجرا نمی‌کند به آن رسیده‌اند، یک جنبه و حرف کلی دارد؛ اینکه اگر فردوسی‌ پور بود بسیاری از اتفاقاتی که این روزها شاهدش هستیم رخ نمی‌داد.

نمی‌دانیم این ادعا تا چه اندازه واقعیت دارد یا پرطمطراق است اما بعید است حتی در صورت پخش برنامه ۹۰ و حضور فردوسی‌پور، قرارداد ویلموتس منعقد نمی‌شد یا محتویات آن بهتر از حالت فعلی بود.

فردوسی‌پور هم بود شفر از استقلال شکایت می‌کرد و استراماچونی که از روز نخست حضورش در ایران به همه چیز زاویه داشت، از اینجا می‌رفت.

اگر فردوسی‌پور هم بود و برنامه‌ای را در تلویزیون اجرا می‌کرد، قطعا برانکو شکایت خودش، برادرش و دستیارانش را به فیفا می‌برد.

ویلموتس زرنگ با همسر حقوقدانش هم در صورتی که فردوسی‌پور بود، به همین ترتیب از فوتبال ما شکایت می‌کرد و از فیفا حکم می‌گرفت.

این بلبشویی که در فوتبال ایران می‌بیند مسبوق به سابقه است و بودن یا نبودن عادل دخل و تصرفی در آن ندارد. با این همه می‌شود این سوال را طوری مطرح کرد تا حصول نتیجه، ساده‌تر باشد.

اگر فردوسی‌پور بود آیا خیلی‌ها جرات داشتند کارشان را یواشکی انجام بدهند؟

مسلما خیر؛ عادل با وسواس و دقت فراوان، به تاریکخانه فوتبال ما نور می‌تاباند و اجازه نمی‌داد هر مدیری، راه خودش را برود و به افکار عمومی بی‌توجهی کند.

فردوسی‌پور کوشش می‌کرد هیچ سوالی را بی‌جواب نگذارد و مدیران و چهره‌های فوتبالی فراری از پاسخگویی را به هر نحوی شده، پای میز سوال و جواب بکشاند.

بله، فردوسی‌پور هم بود همه این اتفاقات رخ می‌داد اما تمام مدیرانی که در کارشان خطای بارز دیده شد، سوال پیچ می‌شدند و باید درباره عملکرد خود پاسخ می‌دادند. نبودن فردوسی‌پور در تلویزیون، این مشکل بزرگ را در فوتبال نیم‌بند ما ایجاد کرد؛ فرار خیلی ها از پاسخگویی و پاسخگو نبودن به یک مجری توصیه‌ناپذیر…

رسانه ۷/ مجید ابونوری؛ فاجعه ویلموتس ما را به ویران شهر تبدیل کرده است! هر چه می‌گذرد عمق فاجعه بیش از پیش هویدا می شود. فوتبال در ایران پرشده از اشتباه! اشتباهی که منجر به یک تصادف دلخراش
شده و عده زیادی کشته و زخمی روی دستمان گذاشته است!
دروغ پشت دروغ ما را به جایی کشانده که یادمان رفته حقیقتی وجود دارد.
بعد از فاجعه ویلموتس حالا فهمیدم آن‌هایی که می‌گویند بعضی از آدمها «کله» دارند و «مغز» ندارند اشتباه نمی‌کنند! چون خیل عظیمی از این افراد، فوتبال ما را به ملکوت اعلا رساندند!
مسوولان ورزش و فوتبال ایران آنچنان مجذوب تصمیماتشان می‌شوند که فراموش می‌کنند در حال غرق کردن ورزش و فوتبالمان هستند!

می‌توانیم در ژرفای اتخاذ تصمیماتشان بازتابی از نابه هنجاری را ببینیم! آنها -مسوولان ورزش وفوتبالمان- خواب‌های خوبی می‌بینند، اما قدرت به واقعیت تبدیل کردن این خوابها را ندارند! برای همین است که نمی‌توانیم مرزبین واقعیت و تخیل را تغییر دهیم!
***
اگر اهل شناخت باشیم که هستیم؛ و اگر آدم‌های عملگرا را بشناسیم که می‌شناسیم؛ مبهوت نخواهیم شد! چون سالهاست اندرخم یک کوچه ایم و هیچ احساس سعادتی بابت هنرنمایی مسوولان ورزش و فوتبالمان به ما دست نداده است! ما قادریم و این توانایی را داریم که «طلا» را به هر فلز بی ارزشی تبدیل کنیم!
با وحشت و هراس به آینده این فوتبال می‌نگریم! کور سوی امیدی در مازنده نیست و نمی دانیم فردا چه می‌شود! بلاتکلیفی روحمان را می‌آزارد و ذهنمان را مغشوش کرده و این تشویش بی جهت یقه مان را نگرفته است! لطفا به آنچه انجام داده اید؛ بیندیشید! نمی‌دانم اشتباه می‌کنم یا نه، اما رفتار و سکنات شما ترسی جاودانه به دلمان راه داده
است. واقعه خطرناکی اتفاق افتاده است. احساسمان شبیه کلمه «متلاشی» است! مدیران ورزش و فوتبالمان؛ با بی ادراکی ما را در وضعیت «جنگی» کشانده اند. آنها ظاهراً برایشان اهمیت نداشت که این حجم ازتصمیمات نابخردانه و بدون پشتوانه علمی چه پیچیدگی‌هایی برای فوتبالمان ایجاد می کند! این انفعال تا کی و کجا ادامه خواهد داشت؟
سوگ مندانه باید گفت: این تصمیمات غلط، انتخاب مدیران نابلد، کج روی‌ها و این بی آگاهی که درحال بلعیدن ورزش و فوتبالمان است؛ فوتبال ملی مان را به سمت پرپر شدن سوق داده است.

بعد از فاجعه ویلموتس انتظار کشیدن برای طلوع «ماه» در فوتبالمان امکان پذیر نیست! فعلا «ماه» دیگر طلوع نمی‌کند! چون بعضی ها «ماه» فوتبال ما را دزدیدند! همه اش را دزدیدند!
همه اش را.