درود خدا بر یگانه بانوئی که در عرش الهی محبوب ملائکه مقرب و هم کلام با برترین آنان و حامل علم خدا یعنی جبرئیل امین بود.
درود بیکران خداوند بر فاطمه(س) که بهجت قلب و نور چشم رسول (ص) و عزیزترین انسان‌ها در پیشگاه او بود؛ وجودی که نور پیامبر(ص) سراسر او را احاطه نموده بود و از جهت شبیه‌ترین مردم در رفتار و کردار به رسول خدا بود.
السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا فَاطِمَةُ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ
فاطمیه قصه گوی رنجهاست
بهترین تفسیر سوز مرتضی است
فاطمیه شعر داغ لاله است
قصه زهرای هجده ساله است
السَّلاَمُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الصِّدِّیقَةُ الشَّهِیدَةُ
خــدایا گنج با گنجینہ ام سوخت
میان شعـلہ ها آیینہ ام سوخت
چنان مسمار در قلبـم فرورفت
ڪہ محسن گفت مادرسینہ ام سوخت
دربین کوچه های مدینه،
شهید شد
آن مادری که یک شبه،
مویش سپید شد
در،هم زبان به شکوه گشود
ودرآن غروب
آتش برای فتح حریمش
کلید شد
آقا سلام، روضه مادر شروع شد
باران اشک های مکرر شروع شد
آقا اجازه هست بخوانم برایتان
این اتفاق از دم یک در شروع شد…
فرا رسیدن ایام فاطمیه تسلیت باد
فاطمیه ﺁﻣﺪﻩ ﺁﻥ ﻫﻤـﺪﻡ ﻭ ﻣﻮﻧﺲ کجاست
شمع میﭘﺮﺳﺪ ﺯﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮔﻞ ﻧﺮﮔس کجاست
دﺭ ﻋﺰﺍﯼ مـﺎﺩﺭت ﯾﺎﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ یک ﺩﻡ ﺑﯿﺎ
تا ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎعت بانی مجلس کجاست
داستانی آموزنده از حضرت زهرا سلام الله علیها
حضرت فاطمه (س) تعریف می کنند که شبی به بستر رفته بودم تا بخوابم پیامبر صدایم کرد فرمود تا چهار کار انجام نداده ای نخواب:
– قران را ختم کن .
– مومنان را از خودت خوشنود و راضی کن .
– حج و عمره به جای بیاور .
– پیامبران را شفیع خودت کن .
و بعد بخواب .
آنگاه به نماز ایستاد. من صبر کردم تا نماز پدر تمام شود و گفتم ای رسول خدا چهار کار برایم مشخص کرده اید که توان انجام آنها را ندارم .پیامبر فرمود:
– سه مرتبه قل هو الله بخوان مثل این است که قرآن را ختم کرده ای .
– برای مومنان آمرزش بخواه تا همگی آنان را خوشنود کنی .
– با فرستادن صلوات من و دیگر پیامبران شفیع تو خواهیم شد .
– با گفتن ذکرسبحان الله ،الحمدالله ،لا اله الا الله و الله اکبر مثل اینکه حج و عمره به جای آورده ای .
عرشیان در سوگ فاطمه(س) نالانند. فرزندان فاطمه(س) ناباورانه پیکر مطهر و بی جان مادر را در آغوش کشیده، معصومانه می گریند و با ذره ذره وجودشان از مادر می خواهند که بار دیگر با آنان سخن بگوید، فاطمه(س) اما مظلوم و زجر کشیده همچنان ساکت است.
ماه با شرمساری، خود را پشت ابرهای سیاه پنهان ساخته تا تاریکی شب، چنان همه مدینه را بپوشاند که کسی نبیند و نداند که پیکر پاک دختر رسول خدا(ص) بر روی دستان مبارک امام علی(ع) به سوی کدامین خاک می رود.
شب که همیشه با ناله های علی(ع) آشناست، حال شاهد مظلومیت و زمزمه های حزن انگیز اوست، زمزمه های حزن انگیزی که در غم از دست دادن فاطمه از عمق وجود مولا(ع) برمی خیزد. لحظه ها، آرام و قرار ندارند گویی از آن می ترسند که بغض علی(ع) بترکد و آسمان فرو ریزد کوچه های تاریک مدینه، شرمگین از امانت داری خود، در سکوت مرگ آوری فرو رفته اند. ملائکه، مدینه را سرزنش می کنند
«مگر رسول خدا(ص) نفرموده بود که فاطمه پاره تن من است؟ وای بر تو ای مدینه که چه بد امانت داری بودی!»
زمین، حضور گام های آرام علی(ع) را حس می کند. همان گام هایی که هر گاه در میدان مبارزه با دشمن به حرکت درمی آمد، زمین و زمان از صلابت و هیبت آن بر خود می لرزید و هیچ کس را یارای مقاومت در برابر او نبود و با همان گام هایی که یتیمان و بینوایان کوفه هر گاه خش خش گام علی(ع) را در دل شب می شنیدند، نور امید وجودشان را پر می کرد.
و حالا علی(ع) ا ست و شب و تنهایی و پیکر مطهر همسر و ناله های معصومانه فرزندان و به اندازه تمام جهان غم و بغضی که گلوی حضرتش را می فشارد و خیل ملائکه که آمده اند تا در این تنهایی، غمخوار مولا(ع) باشند …
فرزندان فاطمه(س) آخرین وداع را با مادر می کنند و پیکر مطهر زهرای مرضیه با خاک آشنا می شود و روح پاکش به پدر بزرگوارش رسول خدا(ص) می پیوندد و خاک، چنان به وصیت فاطمه(س) وفادار است که اثری از قبر، باقی نمی گذارد.
حزن و اندوه، چنان بر وجود مولای متقیان، اسوه صبر و ایمان و شجاعت غلبه می کند که اشک از دیدگان مبارکش سرازیر می شود. علی(ع) روی مبارک را به سوی قبر پیامبر(ص) برمی گرداند و با او درد دل می کند:
«السلام علیک یا رسول اللّه …(ص) … فاطمه، نوردیده ات امشب به زیارت شما آمده … خداوند اینگونه مقدر ساخته که در میان اهل بیت، فاطمه زودتر از دیگران به تو بپیوندد … یا رسول اللّه … اکنون امانت خویش را از من باز گرفتی … بعد از فاطمه(س) اندوه، همیشه با من خواهد بود و شب هایم به بیداری خواهد گذشت و این حزن و اندوه با من خواهد بود تا وقتی که خداوند برای من نیز سرایی را که تو در آن مقیم هستی، اختیار کند.
