آقای تخشا که به معلولیت مادرزادی در دست راستش دچار است، درباره‌ی وضعیتش به خبرگزاری “مهر” می‌گوید: «ما در سال ۱۳۹۰ در کشور ایتالیا به مقام قهرمانی جهان و در سال ۱۳۹۱ در کشور فرانسه به مقام سومی جهان دست یافتیم. اما پس از آن، فدراسیون جانبازان و معلولان به مشکلات مالی برخورد کرد و در سه سال گذشته به مسابقاتی اعزام نشدیم.»
کاپیتان ۱۱ سال گذشته تیم فوتسال معلولان ایران، ادامه می‌دهد: «باوجود آنکه ملی‌پوش هستم اما ۵-۶ سالی می‌شود که در مردادماه به این کار مشغول می‌شوم. بیکار هستم و از طرفی انجیرفروشی درآمد خوبی دارد. تابستان انجیر می‌فروشم و یک مغازه ضایعاتی در نوکنده دارم که پس از تابستان آنجا مشغول هستم. سه تا بچه دارم که باید شکم آن‌ها را سیر کنم. خدا را شکر که پیش زن و بچه‌هایم شرمنده نیستم.»
او با بیان اینکه «مسوولان انتظاراتش را را برآورده نمی‌کنند» می‌افزاید: «چرا منِ ملی‌پوش باید در این گرما انجیرفروشی کنم یا ضایعات بخرم؟ شما می‌بینید که صورت من چقدر سیاه است، پوستم از اول این رنگی نبود، به خاطر کار در زیر آفتاب به این روز افتادم! دست‌هایم را نگاه کنید که به چه روزی افتاده‌اند (دست‌هایش را نشان می‌دهد که زخمی و پینه بسته است). پسرم (رسول) بیماری کم‌خونی دارد و بیمه تامین اجتماعی هم نیستیم. از صندوق حمایت از قهرمانان انتظار دارم به من توجه کنند.»
محمدرضا تخشا با ابراز تاسف از اینکه هر مسوولی «به فکر فک و فامیل و منفعت خودش است»، اضافه می‌کند: «افرادی هستند که به اقوام خودشان که در مسابقات کشوری مقام آورده بودند، زمین و ماشین بخشیدند اما به من با وجود پیگیری‌های زیاد و قهرمانی جهان توجهی نداشتند. فرمانداری هم همین‌طور؛ هر موقع که به آنجا مراجعه میکنم وعده فردا را به من می‌دهند. من نمی‌دانم علت این کم‌توجهی چیست؟ شاید به خاطر معلولیتم باشد و اینکه تو تیم جانبازان و معلولین بازی میکنم.»
این برای چندمین بار در یک سال گذشته است که گزارش‌هایی درباره‌ی وضعیت نامناسب شغلی قهرمانان ورزش ایران در رسانه‌ها منتشر می‌شود.
photokade
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.