بچه‌های ایران
دوم- فوتبالی با این وزن که به انکارش نشستهایم! قابلیت همه‌جانبه‌ای که عد‌های از همه سو بر آن میتازند و میخواهند به هیچش بگیرند! با بهان‌های خندهدار! با استدلالی به شدت چوبین! فوتبال، پدید‌های است غربی، پس ما هم باید فکرآوری را، حتی در دایره سبک و سلیقه خودمان، تعطیل کنیم! پس ما باید مستعدترین جوانان و لایقترین نیرو‌های انسانیمان را از دست بدهیم و به جایشان، با تقدیم ارقام نجومی، بازیکن و نابازیکن از خارج بیاوریم! درباره مربیان -کسانی، چون یحیی که کارنام‌های به‌هم زدهاند، سخت زیبا و دیدنی و ستودنی هم- حکم باید همین باشد!
… از غرب آمده که نیستند؟ پس حرفی ندارند و اگر دارند، خریداری نباید داشته باشند! پرسپولیس و یحیی؛ یحیی و پرسپولیس، بر این شعبده باطل سحر ریختند!
پویا و گویا
سوم- نه اینکه بگوییم هرکس که بازی پرسپولیس را و استقلال را و سپاهان و تراکتور و فولاد اهواز را و تمام خوزستان را، هرکس که مربیگری برانکو را و عملکرد اسکوچیچ در ملوان و نفت آبادان را نمی‌پسندد یا هرکسی که به «مکتب پاس» و به مکتب اصفهان- مرحوم محمود حریری و ادامه دهندهاش محمد یاوری- علاق‌های ندارد و یا از فلسفه زحمتکشانه و سختکوشانه ملوان و گیله‌مردان لذت نمیبرد، چیزی نگوید و… که فوتبال ما، هرچه دارد با این نداشته‌های استراتژیک و کمداشته‌های سختافزاری محصول اصل تضارب عقاید، تقابل عقاید و تخالف عقیده‌ها است!
اما باید چشم‌ها را باز کرد! چشم‌ها را خوب شست و جور دیگر دیدن را هم یک حق بر حق دانست و اجازهاش داد و مجازش شمرد! فوتبال ایران و فوتبال ایرانی، پویا و گویا است! چون با سلیقه‌های متفاوت رخ در رخ و رودررو طرفیت دارد! فوتبال ایرانی، هم هنرمایه آبادانی را چشیده است، هم سختکوشی ملوانی‌ها را جویده است و هم حسابگری تبریزی و اصفهانی را، فوتبالی که تیم یحیی بازی میکند، از نظر دستاورد، شباهت‌های فراوانی دارد به فوتبال برانکو ولی در اجرای گوشه‌ها و «تکه»های منحصر به خودش، پرد‌های را مینوازد که متفاوت است! پرد‌های را که خاص خود اوست و این خاص بودن، خاصیتی دارد که حالا همه از جوهرش حظ میبرند و کیف میکنند! فوتبال متکی بر دانایی و توانایی فنی!
بازی پرسپولیس -پرسپولیس یحیی- به ریشه‌های بازیاش معتبر است و به عملکردی که چه در دفاع و چه در حمله، بار‌ها و بار‌ها نمایشش میدهد! حالا میتوان از خودویژگی‌های پرسپولیس دم زد و با قوت قلب و پشتوانه عملگرانه، سخن‌ها گفت از هر دری:… فوتبال پرسپولیس! فوتبال ایرانی!
فوتبالی که عیار دارد! فوتبالی که قابل نقد است! فوتبالی که «نقداً نقد» قابل توجیه و و تفسیر و تحلیل است! فوتبالی که دکان صومعه‌داران را میبندد و اینان را پی کارشان، دنبال کار اصلیشان میفرستد! و البته، برای اینان هم، هنوز و همیشه، حق پسندیدن یا نپسندیدن و جور دیگری خواستن را قائل است!
جوانمردی ژاوی، مردانگی پرسپولیس
چهارم- ژاوی، به بزرگی فوتبال ایران اذعان دارد و «مُقر» میآید! و این اقراری است هم در حرف و هم در عمل:
… گفته بودم که حق اشتباه نداریم! من به شاگردانم گفته بودم که با تیم بزرگی روبه‌رو هستیم! تیمی آنقدر بزرگ که میدانست چگونه و در چه زمانی، از یک اشتباه ما و یک لحظه غفلت‌مان استفاده کند تا یک گل تمرین شده بزند! گلی تمرین شده!
اقرار ژاوی، دلپذیر است! تعریف ژاوی و تحلیل کوتاه او، شخصیت فوتبال ایران را بالا و بالاتر میبرد! ژاوی، هرکسی نیست! ژاوی همهکس نیست! سال‌های متمادی کاپیتان بارسا و این اواخر، اولین و مهمترین نامزد مربیگری بارسلونا شدن! و حالا ژاوی، فوتبال ایران را میستاید! و حالا بچه‌های ایران، بدون سرسوزنی خودکمبینی، بهترین نمایش امروزی‌پسند را ارائه میکنند! با ۹۰ دقیقه تسلط و ۹۰ دقیقه دانستگی در حرکات ساده و پیچیده! فوتبالی که باید درسش داد! فوتبالی که باید در کلاس‌های مربیگری، به نام خود یحیی، تبدیلش کرد به یک سلسله آموزه‌های آموختنی! درس‌های یحیی! درس‌نامه یحیی!
منبع خبر: خبر ورزشی
آخرین اخبار ورزشی را در سایت خبری-تحلیلی رسانه ۷ بخوانید.
