رسانه ۷/ اردشیر لارودی؛ این مرتبه با دفعات پیشین فرق دارد! واقعیت است که پشت واقعیت رخ می‌دهد! واقعیتی که نه قابل انکار است و نه برآمده از یک یا دو اتفاق! همه چیز را، به چشم خود دیده‌ایم و هنوز هم می‌بینیم! بسیار دیدنی، خیلی قشنگ! برجسته است و شاخص! قابل کوچک انگاشتن و شامل خوداندک‌بینی قدیمی هم نمی‌شود! مشمول خود کوچک‌بینی مرضی و بیمارگونه هم نمی‌شود! نمی‌بینی؟ پس کوررنگی داری! هم کورچشم و هم کوردل! و الا مگر می‌توان دید و ندید؟ مگر می‌توان این همه دچاره توهم شد؟ «تیم» را نمی‌بینی، «فرد» را ببین! فرد را نادیده می‌انگاری، تیم را تماشا کن! پرسپولیس را ملاک قرار نمی‌دهی به زنیت سن‌پترزبورگ نگاه کن! عیسی آل‌کثیر را درک نمی‌کنی و با فهم و باورت جور درنمی‌آید، سردار آزمون را به‌خاطر آور! مهدی طارمی را در پورتو، جهانبخش را در لیگ برتر انگلیس، کاوه رضایی را در شارلوای بلژیک و حتی بیرانوند را…
دیدنی و تحسین کردنی
راه دیگری نمانده است! یا چشم خود را باز می‌کنی و می‌بینی تمام واقعیت را، یا به نادیدن آنچه که دیدنی است و تحسین کردی ادامه می‌دهی! در این صورت به دیده‌های خود باور نمی‌کنی و در ردیف منکران قرار می‌گیری! البته که لذت می‌بری و حظ هم می‌کنی، اما بیشتر به حیرانی و حیرت‌زدگی میل می‌کنی؛ پندار‌های رنگ باخته تو یک طرف و بازی‌های زیبای پرسپولیس یک طرف! حقیقت را درک نمی‌کنی! فرار برق‌آسای سیامک نعمتی و پاس خط‌کشی شده اش روی پای آل‌کثیر را فهم نمی‌کنی! نفوذ نمونه‌وار سعید آقایی و توپی را که لقمه‌وار جلوی پای آل‌کثیر که زننده یک گل دیگر می‌شود، به وجدت نمی‌آورد! پیروزی‌های پی در پی کامیابی‌نیا و نوراللهی، در نبرد‌های میانه میدان و اقتدار مثال‌زدنی شجاع و کنعانی‌زادگان برایت هیچ معنای خاصی ندارد! بشار رسن را و وحید امیری را می‌بینی و نمی‌بینی! «پرسپولیس یحیی» را که فرسنگ‌ها از خودش جدا شده است را نمی‌شناسیم! فوتبال مدرن و هنرمندانه تیم ایرانی را تشخیص نمی‌دهیم! کوررنگی به کورچشمی بدل می‌شود!
مردمی که جلوترند
حقیقت وجودی فوتبال خود را بپذیریم! با مردم عادی، با مردم کوچه و خیابان، با مردمی که از ما جلو می‌زنند و این بار هم جلو زده‌اند همزبانی کنیم! مردمی که حرف روزشان این است:
… آل‌کثیر تا دیروز کجا بود؟ آل‌کثیر چرا در لیگ برتر این همه صحیح بازی نمی‌کرد؟ آل‌کثیر چرا دیر دیده می‌شود و به موقع شناخته نمی‌شود؟
آل‌کثیر بهتر است یا اوساگونا؟ آل‌کثیر بهتر است یا فورچونه؟ آل‌کثیر فوتبالیست‌تر است یا فلان عمانی، چه بگویم که برخورنده نباشد؟ بودیمیر، استوکس، کی‌روش و حتی مامه تیام، دیاباته و تحفه‌های اوکراینی و بقیه این قوم هدر رفته! چرا راه دور، آل‌کثیر امروز بهتر است یا قائدی پارسال و پیرارسال؟ یا اللهیار صیادمنش!
فوتبال ما، به شدت وارونگی را دوست می‌دارد! فوتبال ما، علاقه عجیبی دارد به عملکرد معکوس! در این میان ما یک «یحیی» را داریم که دچار قیقاج زدن‌های چپ و راست نشده و مظهر وفا به فوتبال ایران، باقی‌مانده است و روز به روز هم بیشتر به این سبک از مربیگری وفاداری نشان می‌دهد!
جواب یحیی
پرسیده بودیم، یحیی از کدام راه خواهد رفت؟ به خریدن یکی، دو مهاجم تن می‌دهد و یا به ساختن مهاجمان دلخواهش خواهد پرداخت؟ سؤالی بود که باید زودتر مطرح می‌شد! و جواب یحیی این است: پرسپولیس دیگری باید ساخت! پرسپولیسی که نعمتی و بشار رسن را در سمت راست زمین، بدل کند به یک زوج پرکار و همه‌کاره! پرسپولیسی که در سمت چپ زمین، سعید آقایی را به اتفاق وحید امیری و میلاد سرلک یا احمد نوراللهی، شلاق‌زنان پیش بتازاند و خاطره دفاع چپ‌های کلاسیک را زنده کند!
شاهکار یحیی، نه فقط پدید آوردن یک زوج خوب در قلب دفاع تیمش بود- شجاع و کنعانی‌زادگان- بلکه آل‌کثیر را در پیشانی خط حمله، تبدیل نمود به مکمل بازی تیمش! هم مکمل خط حمله، هم تمام‌کننده بازی بقیه! بازیکنی که پرسپولیس نیازمندش بود! بازیکنی که کوشش ۱۰ نفر دیگر را به ثمر می‌رساند! بازیکنی که در بازی اول «سؤال» تیم بود و از بازی دوم به بعد، بازی به بازی جور دیگری فوتبال می‌کرد! بهترین گلزن لیگ آسیا!
یحیی، توسط آل‌کثیر نشان داد که یک نفره، چگونه می‌توان در دل دفاع حریف جولان داد و چگونه باید فرصت‌سازی و موقعیت‌پردازی کرد! پرسپولیس، بی‌خود نیست که در هر مسابقه قشنگ‌تر از مسابقه‌های قبلی بازی می‌کرد!
مطمئن به خود و بدون ترس
و حالا پرسپولیس است و مسابقه‌ای که یک سرش تیمی است از عربستان سعودی! با همه تعارفی که برای نحوه بازی‌اش و نحوه استفاده‌اش از پشت پرده، معروفند!
می‌توان گفت که برای اولین بار، حواسمان پرت شده به دست‌های پشت پرده نیست! برای اولین بار، دغدغه آنچه که دور از چشم‌ها رخ می‌دهد، نخواهد بود! چرا؟ برای اینکه فوتبال متفاوتی بازی می‌کنیم! برای اینکه تیم پرسپولیس، جای دست‌اندازی به حریف- هرکه می‌خواهد باشد- نمی‌دهد! برای اینکه به افکار یحیی و به تدابیری که در حین بازی به کار خواهد بست، اطمینان داریم! می‌دانیم که از حریف سرتریم و می‌دانیم که عبدالرزاق مراکشی، به هر دری که بزند، حریف مثلث شجاع، کنعانی‌زادگان و سرلک یا کامیابی‌نیا، نخواهد شد! چه بسا که بازی امروز، پرفشارترین و پیچیده‌ترین بازی پرسپولیس را طلب کند!
دیدنی و تحسین کردنی
راه دیگری نمانده است! یا چشم خود را باز می‌کنی و می‌بینی تمام واقعیت را، یا به نادیدن آنچه که دیدنی است و تحسین کردی ادامه می‌دهی! در این صورت به دیده‌های خود باور نمی‌کنی و در ردیف منکران قرار می‌گیری! البته که لذت می‌بری و حظ هم می‌کنی، اما بیشتر به حیرانی و حیرت‌زدگی میل می‌کنی؛ پندار‌های رنگ باخته تو یک طرف و بازی‌های زیبای پرسپولیس یک طرف! حقیقت را درک نمی‌کنی! فرار برق‌آسای سیامک نعمتی و پاس خط‌کشی شده اش روی پای آل‌کثیر را فهم نمی‌کنی! نفوذ نمونه‌وار سعید آقایی و توپی را که لقمه‌وار جلوی پای آل‌کثیر که زننده یک گل دیگر می‌شود، به وجدت نمی‌آورد! پیروزی‌های پی در پی کامیابی‌نیا و نوراللهی، در نبرد‌های میانه میدان و اقتدار مثال‌زدنی شجاع و کنعانی‌زادگان برایت هیچ معنای خاصی ندارد! بشار رسن را و وحید امیری را می‌بینی و نمی‌بینی! «پرسپولیس یحیی» را که فرسنگ‌ها از خودش جدا شده است را نمی‌شناسیم! فوتبال مدرن و هنرمندانه تیم ایرانی را تشخیص نمی‌دهیم! کوررنگی به کورچشمی بدل می‌شود!
مردمی که جلوترند
حقیقت وجودی فوتبال خود را بپذیریم! با مردم عادی، با مردم کوچه و خیابان، با مردمی که از ما جلو می‌زنند و این بار هم جلو زده‌اند همزبانی کنیم! مردمی که حرف روزشان این است:
… آل‌کثیر تا دیروز کجا بود؟ آل‌کثیر چرا در لیگ برتر این همه صحیح بازی نمی‌کرد؟ آل‌کثیر چرا دیر دیده می‌شود و به موقع شناخته نمی‌شود؟
آل‌کثیر بهتر است یا اوساگونا؟ آل‌کثیر بهتر است یا فورچونه؟ آل‌کثیر فوتبالیست‌تر است یا فلان عمانی، چه بگویم که برخورنده نباشد؟ بودیمیر، استوکس، کی‌روش و حتی مامه تیام، دیاباته و تحفه‌های اوکراینی و بقیه این قوم هدر رفته! چرا راه دور، آل‌کثیر امروز بهتر است یا قائدی پارسال و پیرارسال؟ یا اللهیار صیادمنش!
فوتبال ما، به شدت وارونگی را دوست می‌دارد! فوتبال ما، علاقه عجیبی دارد به عملکرد معکوس! در این میان ما یک «یحیی» را داریم که دچار قیقاج زدن‌های چپ و راست نشده و مظهر وفا به فوتبال ایران، باقی‌مانده است و روز به روز هم بیشتر به این سبک از مربیگری وفاداری نشان می‌دهد!
جواب یحیی
پرسیده بودیم، یحیی از کدام راه خواهد رفت؟ به خریدن یکی، دو مهاجم تن می‌دهد و یا به ساختن مهاجمان دلخواهش خواهد پرداخت؟ سؤالی بود که باید زودتر مطرح می‌شد! و جواب یحیی این است: پرسپولیس دیگری باید ساخت! پرسپولیسی که نعمتی و بشار رسن را در سمت راست زمین، بدل کند به یک زوج پرکار و همه‌کاره! پرسپولیسی که در سمت چپ زمین، سعید آقایی را به اتفاق وحید امیری و میلاد سرلک یا احمد نوراللهی، شلاق‌زنان پیش بتازاند و خاطره دفاع چپ‌های کلاسیک را زنده کند!
شاهکار یحیی، نه فقط پدید آوردن یک زوج خوب در قلب دفاع تیمش بود- شجاع و کنعانی‌زادگان- بلکه آل‌کثیر را در پیشانی خط حمله، تبدیل نمود به مکمل بازی تیمش! هم مکمل خط حمله، هم تمام‌کننده بازی بقیه! بازیکنی که پرسپولیس نیازمندش بود! بازیکنی که کوشش ۱۰ نفر دیگر را به ثمر می‌رساند! بازیکنی که در بازی اول «سؤال» تیم بود و از بازی دوم به بعد، بازی به بازی جور دیگری فوتبال می‌کرد! بهترین گلزن لیگ آسیا!
یحیی، توسط آل‌کثیر نشان داد که یک نفره، چگونه می‌توان در دل دفاع حریف جولان داد و چگونه باید فرصت‌سازی و موقعیت‌پردازی کرد! پرسپولیس، بی‌خود نیست که در هر مسابقه قشنگ‌تر از مسابقه‌های قبلی بازی می‌کرد!
مطمئن به خود و بدون ترس
و حالا پرسپولیس است و مسابقه‌ای که یک سرش تیمی است از عربستان سعودی! با همه تعارفی که برای نحوه بازی‌اش و نحوه استفاده‌اش از پشت پرده، معروفند!
می‌توان گفت که برای اولین بار، حواسمان پرت شده به دست‌های پشت پرده نیست! برای اولین بار، دغدغه آنچه که دور از چشم‌ها رخ می‌دهد، نخواهد بود! چرا؟ برای اینکه فوتبال متفاوتی بازی می‌کنیم! برای اینکه تیم پرسپولیس، جای دست‌اندازی به حریف- هرکه می‌خواهد باشد- نمی‌دهد! برای اینکه به افکار یحیی و به تدابیری که در حین بازی به کار خواهد بست، اطمینان داریم! می‌دانیم که از حریف سرتریم و می‌دانیم که عبدالرزاق مراکشی، به هر دری که بزند، حریف مثلث شجاع، کنعانی‌زادگان و سرلک یا کامیابی‌نیا، نخواهد شد! چه بسا که بازی امروز، پرفشارترین و پیچیده‌ترین بازی پرسپولیس را طلب کند!
منبع خبر: خبر ورزشی
آخرین اخبار ورزشی را در سایت خبری-تحلیلی رسانه ۷ بخوانید.
