سیدجلال حسینی یکی از آن چهره های داخل ویترین بهترین های تاریخ فوتبال است. با ۱۲ جام قهرمانی ، یک نایب قهرمانی آسیا و تعدادی دیگر از عناوین فردی و باشگاهی که از زمان حضورش در فوتبال ایران به دست آورده است.
او نه شبیه قهرمان های کلاسیک که بسیار شبیه نقش های لینو ونتورا (بازیگر ایتالیایی ) دهه های پنجاه و شصت میلادی است، کسی که نه به خاطر چهره و بیان خاص یا رفتارهای ژورنالیستی بلکه به واسطه اعمال قهرمانانه و مقاومتش است که چهره واقعی یک قهرمان را ترسیم می کند.
سیدجلال چنین تصویر را در ذهن می سازد. او از همان اولین سالی که در ملوان مطرح شد می توانست فردای آنروز که سیدمحمدحسینی را به تمرین بردند به سورتمه برود و لباس پرسپولیس و مقداری پول از پروین بگیرد و راهی ورزشگاه کارگران شود اما او مسیری را انتخاب کرد که به موفقیت رسید. از آن تیم پرسپولیس که بعدها بازیکنان پانامایی به جای حسینی آمدند بعید است کسی هنوز در این فوتبال حضور داشته و قطعا به اندازه سیدجلال در این سال ها افتخاری کسب نکرده است؛ سیدجلال اما به سایپا رفت و در دومین سال حضورش در این تیم قهرمانی در لیگ برتر را تجربه کرد. چهار سال در این تیم حضور داشت و سپس در یک انتقال خوب به سپاهان پیوست. او سه قهرمانی پیاپی با سپاهان در لیگ برتر به دست آورد و در فصل ۹۱/۹۲ پرسپولیسی ها سرانجام انتقالی را که سال ها به دنبالش بودند را انجام دادند. در این دو سال او دو نایب قهرمانی با این تیم به دست آورد وبعد از آن یک فصل در قطر وتیم الاهلی بازی کرد.
در فصلی که استقلال بشدت خواهانش بود به نفت تهران رفت و یکسال حضورش در این تیم برایش عنوان بهترین مدافع سال را به همراه آورد.
او چهره اصلی نقل و انتقالات لیگ شانزدهم بود، برانکو در اوج خوش سلیقگی حرفه ای اش در انتخاب بازیکن بود و در این فصل بهترین نقل و انتقالات پرسپولیس را رقم زد اما مهمترین خریدش سیدجلال بود.
او از اولین سال حضورش در پرسپولیس در لیگ شانزدهم تا امروز در تمام ادوار لیگ برتر (۴ دوره) قهرمان شده ، یک جام حذفی ، سه سوپرجام و یک نایب قهرمانی آسیا را هم دارد و اگر خوش شانس باشد یکی دو جام دیگر در سر راهش برای اضافه کردن به ویترین افتخاراتش وجود دارد.
اگر کسی نسبت به اینکه پرسپولیس بازهم می تواند جام ببرد بدبین است بهتر است یک بار دیگر کارنامه سیدجلال حسینی او را نگاه کند؛ او مرد به دست آوردن افتخار و قهرمانی است.
راز قهرمانی سیدجلال اما در سادگی مسیری است که انتخاب کرده است. تلاش مستمر و تمرکز کامل روی اصل. او در تمام این سال ها به عنوان کاپیتان از تریبون های مختلف برای مشکلات پرسپولیس یا درپاسخ به فشارها گله و اعتراضاتی کرده ، در زمین بازی با کاپیتان رقیب و صمیمی ترین رفیقش دست به یقه و اخراج شده اما در نهایت همیشه روی خط اصلی حرکت کرده است. او در یکی از آخرین مصاحبه هایش وقتی از او درباره اینکه چرا هیچوقت در عکس ها و خوشحالی ها برای هواداران رقیب کری نمی خواند جمله ای می گوید که به خوبی می تواند فلسفه او و دلیل موفقیت هایش را بازگو کند:” این کری ها مال هواداران است. ما کارمان را باید در زمین انجام بدهیم.”
راز پرافتخارترین بازیکن حال حاضر فوتبال ایران ، شاید بیش از هرچیزی در روح و تفکر حرفه ای او باشد و مهمتر از آن استقامتی که در حفظ این میزان روحیه بعد از هجده سال در او وجود داشته است. او در ۳۸ سالگی است و حتی یحیی گل محمدی که اصولا بیشتر تمایلش به استفاده از بازیکنان جوان است نمی تواند بر او چشم ببندد. یحیی در یکی از آخرین مصاحبه هایش گفت که سیدجلال اولین نفری است که فصل آینده با او قرارداد خواهند بست.
این قدرتی که او را غیرقابل جایگزین و غیرقابل تغییر نشان می دهد کاملا از این روحیه محکم و غیرقابل خدشه اش می آید؛ روحیه ای که حتی چهره و هیبت او را شبیه به سوپرقهرمانی از جنس سنگ کرده است.
بیشتر بخوانید: رسول‌پناه: فوق فوقش، جریمه می‌شویم!
۲۵۶ ۴۱
منبع خبر: خبر آنلاین
آخرین اخبار ورزشی را در سایت خبری-تحلیلی رسانه ۷ بخوانید.
