ورزش سه: اولین مصاحبه مهران مدیری و عادل فردوسی پور به سال ۱۳۷۹ و برنامه “ببخشید شما” بازمی‌گردد. جایی که این کارگردان معروف هر هفته از یک شغل، برترین فرد شاغل را می‌آورد و در خصوص مسائل مختلف آن به گفت و گو می‌پرداخت.
نکته جالب توجه در این گفت و گو، خجالت و نحوه گفت و گوی عادل مقابل دوربین است.
او شمرده، کلیشه ای و با کلماتی کاملا متفاوت نسبت به سال‌های بعد جواب پرسش های مدیری را می دهد. برای اینکه به پیشرفت عادل پی ببرید می توانید این گفت و گوی قدیمی را با صحبت او در برنامه دورهمی مقایسه کنید.
متن گفت و گوی این مصاحبه قدیمی و جذاب را در زیر می‌توانید بخوانید:
مهران مدیری: مهمان امروز ما را برخی‌ها خیلی صدایش را دوست دارند و هیجان زده می‌شوند و برخی می‌خواهند ایشان را ساعت یک نصف شب بکشند. مهمان این برنامه ما گزارشگر ورزشی هستند.
عادل فردوسی پور: با عرض سلام خدمت شما و بینندگان عزیز. عادل فردوسی پور هستم متولد ۵۳ و حدود چهار سال سابقه دارم.
مدیری: این شغل نیاز به استعداد خاصی دارد یا هر کسی می‌تواند آن را انجام دهد؟
فردوسی پور: بالطبع هر شغلی به علاقه نیاز دارد. اولین چیزی که نقش حساسی در این شغل دارد، علاقه است. من خودم از بچگی دیوانه فوتبال بودم. واقعا از صبح تا شب ذکرم فوتبال است. تحصیلات هم خیلی مهم است و باید اطلاعات در مورد همه چیز داشته باشید.
مدیری: وقتی گزارش می‌کنید، علاقه شما به یک تیم نشان داده می‌شود یا خیر؟
فردوسی پور: نباید داشته باشید. چون تاثیر می‌گذارد و نمی‌توان موقع گزارش آن را کتمان کرد. باید قبل از گزارش آن را کنار بگذاریم.
مدیری: تا حالا شده شما نتوانی کنار بگذاری؟
فردوسی پور: خیر؛ پیش نیامده است. ولی امکان دارد در مسابقات خارجی پیش بیاید. در مسابقات خارجی زیاد حساسیت نیست. من خودم طرفدار لیورپول هستم و زیاد نمی‌شود ایراد گرفت. اما در فوتبال داخلی بسیار خطرناک است.
مدیری: چرا وسط گزارش فوتبال در مورد چیزهای دیگر صحبت می‌کنی؟
فردوسی پور: این کار را نباید کرد. ولی در فوتبال زمان مرده وجود دارد و ممکن است بازیکنی مصدوم باشد. آن موقع می‌شود در مورد پدر بزرگ بازیکن مصدوم سخن گفت. مثلا پشت محوطه جریمه یک موقعیت خطرناک وجود دارد و شما بخواهید در مورد مسئله دیگر صحبت کنید زشت است. باید بین آن چیزی که بیننده می‌بیند و می‌شنود سنخیت وجود داشته باشد.
مدیری: من دیدم گل در دروازه بوده و هنوز در مورد مادر خانم یک بازیکن صحبت می‌کردند.
فردوسی پور: نباید این کار را انجام دهند.
مدیری: خودت زمان دیدن فوتبال هیجان زده می‌شوی؟
فردوسی پور: اگر بازی زنده باشد، بله.
مدیری: تا حالا شده از برد یا باخت تیم گریه کنید؟
فردوسی پور: شده ناراحت بشوم. قدیم وقتی بچه بودم، چرا این اتفاق رخ داد اما الان خیر.
مدیری: شما در خانه مسابقات ورزشی می‌بینید و کسی جرات این را که کانال را عوض کند ندارد. باید چه کار کرد؟
فردوسی پور: تقریبا بله. باید کنار بیایند یا دو عدد تلویزیون بگیرند.
مدیری: شما متاهل نیستید؟
فردوسی پور: خیر
مدیری: میزان تحصیلات شما چیست؟
فردوسی پور: فوق لیسانس مهندسی صنایع
مدیری: پس چه شد که وارد حرفه گزارشگری شدی؟ چرا تربیت بدنی نخواندی؟
فردوسی پور: فقط و فقط علاقه باعث شد تا گزارشگر شوم. به تحصیل هم علاقه داشتم. علاقه مندی به فوتبال در ایران مادر زاد است و ذاتی است. جالب است بدانید که در خانواده پدری و مادری ما علاقه به ورزش و فوتبال وجود ندارد. علاقه مندی به ورزش در خون و پوست یک آدم است.
مدیری: گزارشگر واقعی موفق چه خصوصیاتی دارد؟
فردوسی پور: تحصیل کرده باشد و حتما یک زبان زنده خارجی را بداند. الان اکتفا کردن به منابع داخلی اکتفا نمی‌کند. باید از مجله‌های خارجی و اینترنت استفاده کنند. باید آن چیزی که در روز می‌گذرد را به راحتی در اختیار بیننده قرار داد. تعصبات رنگی هم نباید داشت.
مدیری: شما برای گزارشگری دوره خاصی را پشت سر گذاشتید؟
فردوسی پور: متاسفانه نه. با سماجت رفتم تست دادم.
مدیری: در خواستگاری بپرسند چه کاره هستید، می‌گویید که گزارشگر هستید؟
فردوسی پور: مسلما نه. بنده در رشته دانشگاهیم تدریس می‌کنم. جفتش را با هم می‌گویم.
مدیری: برد و باخت چقدر مهم است؟
فردوسی پور: من خودم دوست دارم همیشه برنده باشم. از مسابقات بین دانشگاهی گرفته تا مسابقاتی که یک میلیون فرانک جایزه دارد. برد و باخت مهم است اما تا حدی.
مدیری: اینکه می‌گویند بازی جوانمردانه یعنی چه؟
فردوسی پور: بازی جوانمردانه چند سالی است در فوتبال باب شده و همه جا از جمله بورکینافاسو آن را رعایت می‌کنند. بازیکنی که مصدوم می‌شود تیم مقابل توپ را بیرون می‌زند.
مدیری: شما زبان و اصطلاحات خاص به خود را دارید؟
فردوسی پور: بله. بعضی چیزا تیکه کلام شده است.
فردوسی پور: حالا من یک سوال بپرسم از شما؟ داستانی دارد که رنگ قرمز و آبی در استودیو شما به مساوی تقسیم شده است؟
مدیری: اینجا که صاحب ندارد. یکی آمده قرمز زده تا بقیش را ادامه دهد اما فردا فرد دیگری آمده رنگ آبی زده است. خیلی ما را جدی نگیر.
مدیری: چرا به کارشناسان فوتبالی که دعوت می‌کنید، اجازه نمی‌دهید که حرف بزنند؟
فردوسی پور: در این حد نیست. در خارج که من گزارش های زنده گوش می‌کنم، اینطوری است که واقعا در حد ۴ ثانیه یک تیکه می‌گویند تا گزارشگر کار خود را ادامه دهد. باید این روند جا بیافتد.
مثلا وقتی مسابقات لیگ قهرمانان اروپا را می‌بینید، آنقدر حساس است که بیننده دوست دارد فقط فوتبال را ببیند تا نکات دیگر را بشنود. خوشبختانه الان خیلی بهتر شده است.
مدیری: آقای فردوسی پور خیلی می‌گویند که فلان بازیکن چه می‌کند؟ از کی فکر کردی که به این جمله علاقه داری؟
فردوسی پور: خیلی تصادفی شد. بازی آرژانتین و انگلیس در جام جهانی ۱۹۹۸ بود که مایکل اوون از وسط زمین توپ را گرفت و رفت. به شکل تصادفی به ذهنم آمد و مردم از آن استقبال کردند. بعضی موقع‌ها ناخودآگاه به زبان می‌آید.
مدیری: موقع گزارش کجای استادیوم می‌نشینید؟
فردوسی پور: مسابقات خارجی مانیتور ۱۱ اینچ کوچک جلوی ماست. همه می‌گویند تلویزیون ۵۰ اینچ جلوی ماست اما این حقیقت ندارد. در مسابقات داخلی هم متاسفانه کنار زمین هستیم. برخلاف خارج که اتاق مخصوص دارند.
مدیری: چرا مسابقات خارجی ۱۲ شب به بعد پخش می‌شود؟
فردوسی پور: ما هم دوست داریم زودتر پخش بشود. اما مسابقات زنده چون در اروپاست همان ساعت ۱۰ ، ۱۱ شب پخش می‌شود.
مدیری: فقط فوتبال گزارش می‌کنید؟
فردوسی پور: قبلا تنیس هم گزارش می‌کردم اما الان فقط فوتبال.
مدیری: یک سوال کلیشه‌ای، خاطره جالبی از گزارش‌هایی که کردید، دارید؟
فردوسی پور: من هم جواب کلیشه‌ای می‌دهم؛ این کار ما همش خاطره است. هر چه فکر می‌کنم همه آن خاطره است.
مدیری: دختر خود را به گزارشگر می‌دهید؟
فردوسی پور: هم جالب است و هم جالب نیست. اگر یکی مثل خودم جنون فوتبال داشته باشد، دردسر دارد و از طرفی خوب است با داماد از صبح تا شب در مورد فوتبال صحبت کرد.
آخرین اخبار ورزشی را در سایت خبری-تحلیلی رسانه ۷ بخوانید.
