«ارنست همینگوی، آخرین مصاحبه و دیگر گفتگوها»
ترجمه: هوشنگ جیرانی
ناشر: چشمه؛ چاپ اول، ۱۳۹۷
****
همینگوی نوشتن را با خبرنگاری آغاز کرد، دوره‌ای تقریبا طولانی به این حرفه مشغول بود، چنانکه از جنبه های مختلف بر او اثر گذاشت، هم در نویسندگی و هم در سلوک او به عنوان یک نویسنده. به خوبی بر اهمیت رسانهها واقف بود و در زمان حیاتش شهرتی ورای شهرت معمول نویسنده‌ها داشت؛ بی‌اغراق در دنیای ادبیات برای خود یک سوپراستار بود! بخصوص بعد از دریافت جایزه نوبل، جالب اینکه ماجراجویی‌های او کار دستش داد و به خطر سقوط هواپیمایش چنان مجروح شد که نه تنها فرصت حضور در مراسم را از دست داد، بلکه جراحت های آن به عنوان دردی کهنه تا پایان عمر همراهش بود.
از آن نویسنده‌های بدقلق نبود که از عالم و آدم، فراری هستند؛ با دوربین میانه خوبی داشت و به همین خاطر عکس‌های زیادی از او برجای مانده است. چند گفتگوی طولانی هم با او انجام شده که در شناخت روش و منش او در زندگی و نویسندگی بسیار مفیدند.
حال این گفتگوها در کتاب «ارنست همینگوی، آخرین مصاحبه و دیگر گفتگوها» گردآوری و منتشر شده‌اند که با ترجمه خوب هوشنگ جیرانی به همت نشر چشمه به بازار آمده است. کتاب حاضر شامل چهار گفتگوی مهم و مفصلی است که همینگوی در طول زندگی خود انجام داده است. مدخل گفتگوها، مقدمه‌ای است به قلم هوشنگ جیرانی که در آن اشاره ای گذرا به زندگی و جایگاه همینگوی به عنوان بزرگترین نویسنده امریکایی شده است. جیرانی مقدمه خود را با نقل قولی هوشمندانه از زبان ویل و آریل دورانت درباره همینگوی، آغاز می‌کند: «من هیچ نویسنده‌ای را مانند ارنست همینگوی نمی‌شناسم که در وجود او زندگی و ادبیات بدین گونه تنگاتنگ عجین شده باشد.» این احساسی است که هنگام خواندن این گفتگوها نیز به مخاطب دست می‌دهد.
نخستین مصاحبه این کتاب با عنوان «ارنست همینگوی، هنر داستان‌نویسی(شماره ۲۱)» معروف‌ترین گفتگویی‌ست که همینگوی انجام داده است، البته طولانی‌ترین آنها نیز هست. این گفتگو را جورج پلیمتون انجام داده و در نشریه پاریس ریوی یو سال ۱۹۵۴ در منتشر شده است.
همینگوی روی این گفتگو که به صورت سوال و جواب تنظیم شده وسواس زیادی داشت و پس از چند نوبت حک و اصلاح متن در نهایت اجازه انتشار آن را داد. حاصل کار هم گفتگویی است خواندنی و پروپیمان که تاحد بسیار زیادی نشان دهنده احوال همینگوی به عنوان یک داستان نویس و دیدگاه‌ها و عادات او و همچنین نظراتش درباره نویسندگان مختلف است. در این گفتگو همینگوی از شیوه کار و زمانی که برای نوشتن صرف می‌کند، سخن گفته است؛ به کسانی اشاره کرده که آن ها را به لحاظ ادبی پیشکسوت خود می‌دانست؛ از خاطره‌هایش با دیگر نویسندگان حرف می زند؛ به شگردهای خود در داستان نویسی اشاره می‌کند و نهایتا به نقش امنیت مالی در کار نویسنده نیز می‌پردازد.
سه مصاحبه دیگر کتاب یه شیوه گزارش / گفتگو تنظیم شده‌اند. اولی با عنوان «همینگوی در کوبا» که توسط رابرت مَنینگ به مناسبت موفقیت «پیرمرد و دریا» انجام شده و در سال ۱۹۵۴ در مجله آتلانتیک منتشر شده است. دومی تحت عنوان «سرزده رفتن به خانه همینگوی» توسط لیود لاکهارت انجام شده و در سال ۱۹۵۸ در هفته نامه استار به چاپ رسیده است. سرانجام گفتگوی پایانی کتاب که همانا آخرین گفتگوی همینگوی پیش از مرگ او باشد، با عنوان «زندگی در بعدازظهر» توسط رابرت امِت جینا با انجام شده و در سال ۱۹۵۸ در اسکوائر به چاپ رسیده است.
حسن سه مصاحبه پایانی کتاب در این است که به گفتگو کننده مجال آن را داده آنچه در حین انجام مصاحبه شاهد بوده را نیز روایت کند. به همین خاطر جزئیات جالبی از زندگی ارنست همینگوی در کوبا، ملک خصوصی‌اش در هاوانا، خانه و زندگی‌اش، اتاقها، لوازم خانه، کتابها و خلاصه زندگی شخصی او و عاداتی که هنگام مطالعه و نوشتن داشته است؛ به خواننده ارائه می‌کند.
همینگوی در رهگذر این گفتگوها به مراحل مختلف زندگی حرفه‌ای‌اش به عنوان خبرنگار و نویسنده می پردازد، از علائق خود در زندگی شخصی سخن گفته و به عشق، جنگ، شهرت، ماهیگیری و عاداتش هنگام نوشتن اشاره می کند. از جالب ترین بخشهای این گفتگو آنجاست که همینگوی از عدم تمایل برای صحبت کردن درباره نویسندگی سخن به میان آورد. او معتقد است از نویسنده‌ای که درباره نویسندگی اش حرف می زند چیزی از دست می‌رود! او یادآوری می کند که نویسندگان بزرگی چون شروود اندرسن و جیمز جویس که در جوانی با آنها نشست و برخاست داشت نیز معمولا درباره نویسندگی صحبت نمی‌کردند.
