اسم اصلی آن، جزایر مثلثی است، اما با گذشت دهه‌های پر خطری که در زمینه‌ی کشتی‌رانی سپری شده، اسم آنها به جزایر شیطان تغییر کرد و گذشت زمان ثابت کرد که چقدر این اسم مناسب و پیشگویانه بوده است.
با اینکه خودِ منطقه، در دنیای مدرن، با سابقه‌ی تاریخی بی رحمانه آن در قرن ۱۹ و بساط تنبیه و مجازات فرانسوی که در آن برقرار بود، شناخته می‌شد، اما این خودِ جزیره شیطان بود که به خصوص پس از انتشار رمان و فیلم معروف پاپیون، افسانه‌ها را در سرتاسر سیاره زمین همیشگی کرد. علی رغم اینکه این داستان تخیلی بود، اما از زندگی روزانه مشقت‌باری حکایت می‌کرد که از گفته‌های زندانیان نجات یافته‌ی واقعی نقل شده بود.
معروف‌ترین زندانی این جزیره، کاپیتان دریفوس، یکی از افسران ارتش فرانسه بود که اشتباها به جاسوسی متهم شد و بیش از ۵ سال را تنها، در جزیره شیطان گذراند. او در نهایت مورد عفو قرار گرفت و نشان لژیون دونور فرانسه را از آن خود کرد. به هر حال، سال‌هایی که دریفوس در حبس گذراند و سرنوشت هزاران فرد دیگر، جزیره شیطان را به لکه ننگی در تاریخ فرانسه تبدیل کرد.
این تصویر، نمایی از بالای جزیره شیطان معروف را نشان می‌دهد. دسترسی به جزیره، برای گردشگران مجاز نیست و تلاش برای رسیدن به آن غیر ممکن به نظر می‌رسد، به این دلیل که بین دو جزیره دیگر واقع شده، جریان آب در این منطقه بسیار سریع است و کانال ما بین، ظاهرا پر از کوسه است.
علی رغم شهرت جهانی جزیره شیطان (Ile du Diable)، زندان اصلی آن، به همراه مجموعه جزیره شیطان، در مرتفع‌ترین نقطه Ile Royale ساخته شده بود و ۹۹٪ کل زندانیان را در خود جای داده بود. این تصویر هم یکی از درهای ورودی زنگ زده مجموعه را نشان می‌دهد.
زندان این جزیره، جایی بود که زندانیانی از فرانسه (مثل فردی که در این تصویر دیده می‌شود) را در آن نگه می‌داشتند. شرایط اینجا بسیار بی رحمانه و خشن بود و از بین ۸۰۰۰۰ مجرمی که به این منطقه فرستاده شده بودند، تنها ۳۰۰۰۰ نفر زنده ماندند تا بتوانند درباره آنجا صحبت کنند.
این تصویر به پنجره یکی از سلول‌ها در مجموعه زندان‌های جزیره مربوط است؛ جایی که پشت میله‌های آن، شرایط اسف‌باری حاکم بوده است. سلول انفرادی، جایی بود که اغلب مورد استفاده قرار می‌گرفت و زندانیانی در آن وجود داشتند که باید از ۶ ماه تا ۵ سال را در این سلول‌های تاریک، که اندازه آن به قدر یک کمد بود، می‌گذراندند.
جمعیت اکثر زندانیان و بسیاری از نگهبانانِ زندان، به علت بروز بیماری‌هایی مثل مالاریا کاهش می‌یافت. این تصویر، تمام آن چیزی است که از ساختمان بیمارستان بزرگ زندان باقی مانده است.
مرگ، چیزی بود که هر روزه در زندان اتفاق می‌افتاد و این ساختمان زشت (و ترسناک)، به عنوان محل رسیدگی و بعد دفن اجساد مورد استفاده قرار می‌گرفت.
این گورستان در Ile Royale، شامل گورهایی است که متعلق به غیر زندانیان هستند، که از کودکان و ساکنان اولیه جزیره تشکیل شده است. زندانی‌هایی که به هر دلیلی می‌مردند، اغلب بدون هیچ مراسمی، به دریا انداخته می‌شدند.
و سرانجام، پس از آن همه نحسی و تاریکی، یک زندانی خندان و شاد… البته جای نگرانی نیست، چون این خانم، به راحتی از زندان بیرون آمد و به کشتی برگشت!!
هر سه‌ی این جزیره‌های واقع در مجمع الجزایر شیطان، یعنی Ile du Diable (جزیره شیطان)،Ile Ste-Joseph و Ile Royale، با نخل‌ها و درخت‌های نارگیل احاطه شده‌اند.
این پیاده راهِ پوشیده از علف، که توسط انسان‌ها ساخته شده، به بلندی‌های Ile Royale می‌رسد. براساس گفته‌های یک راهنمای محلی، تمام پیاده راه‌ها و مسیرها، توسط زندانیان ساخته شده است.
ورودیِ Ile Royale، که به طور کامل، با نخل‌های نارگیل پوشیده شده است.
منطقه ساحلیِ اینجا هم با هزاران درخت نارگیل پر شده است.
گل‌های رنگارنگ، با تُنالیته‌های تیره و روشن، مناظری زیبا و نقاطی درخشان در جای جای Ile Royale پدید آورده‌اند.
یکی دیگر از نقاط خاص و روشن در این مکان ناامید کننده، خروس‌های رنگارنگ و آزاد آن هستند و هر جایی که دلشان بخواهد، درست مثل منطقه کی وستِ فلوریدا، در سطح جزیره پرسه می‌زنند.
در فروشگاه‌های محلی، کارت پستال‌هایی به فروش می رسد، که بین مسافران کشتی‌ها بسیار هم پر فروش هستند. این کارت پستال، ارواحِ بی نوایی را تصویر کرده است، که در این جغرافیا اسیر و محبوس بوده‌اند.
