برچسب: عنوان قهرمانی

هفته دوم لیگ قهرمانان آسیا برای تیم‌های ایرانی با سه شکست و یک تساوی پایان تلخی داشت، ولی نگران‌کننده‌تر از شکست‌ها 10 گل خورده آنهاست که حکم یک هشدار را دارد.

به گزارش ایلنا، شکست دو بر صفر روز اول شهرخودرو مقابل الهلال، مدافع عنوان قهرمانی می‌توانست تا حدودی قابل توجیه باشد، ولی آنها در بازی دوم سه گل هم از پاختاکور دریافت کردند. سپاهان پس از برد درخشان روز اول سه گل از السد خورد و اگر درخشش نیازمند نبود این شکست می‌توانست سنگین‌تر شود.

استقلال مقابل الاهلی که مهاجمان خارجی‌اش را نداشت دو گل خورد و پرسپولیس هم مقابل شارجه به سنت دو گل خورده هفته‌های اخیر پایبند ماند. گل‌هایی که چهار نماینده ایران دریافت کردند اکثراً در گروه گل‌های آسان و اجتناب‌پذیر قرار می‌گیرد و مهم‌ترین دلایل آنها را باید در سهل‌انگاری و رعایت نکردن اصول دفاعی دانست. در گل دوم الاهلی مقابل استقلال دانشگر برای زدن ضربه سر تخمین اشتباهی داشت و با همین اشتباه کل خط دفاع از جریان بازی خارج شد. گل دوم الشارجه مقابل پرسپولیس هم حکایت مشابهی دارد و با اشتباه شجاع در کنترل توپ، همه مدافعان جا ماندند و دیگر راهی برای جبران نبود. گل‌های پاختاکور به شهرخودرو الگوی یکسانی داشت.

حمله میزبان با فرار ماشاریپف از سمت چپ شروع می‌شد و او به محض عبور از یار مستقیمش با فضای خالی بزرگی روبه‌رو می‌شد. در دوحه اکرم عفیف کابوس مشابهی برای سپاهان بود و با فرارهایش بارها خط دفاع را به هم ریخت. در حملات میزبان معمولاً برتری عددی با مدافعان سپاهان بود، با این حال مهاجمان السد بارها تک به تک شدند.

یکی از سایت‌ها پس از شکست سپاهان تیتر زد: «عفیف و هیدوس- بهترین‌های آسیا را نمی‌شد بگیری!» ولی ساعتی پس از این بازی خط دفاع دورتموند موفق شد زوج نیمار – امباپه، دو تا از بهترین مهاجمان جهان را کنترل کند و بازی را ببرد. فلسفه تاکتیک‌های دفاعی، پیدا کردن راه‌هایی برای مهار مهاجمان آماده حریف است و درخشش مهاجمان بزرگ بوده که به تکامل برنامه‌های دفاعی کمک کرده است.

آنچه از تیم‌های ایرانی در این چهار بازی دیدیم، بی‌توجهی به اصل پوشش، فواصل زیاد مدافعان و استقرار اشتباه در زمین بود، به طوری که با جا ماندن یک مدافع، چند مدافع دیگر هم از جریان بازی خارج می‌شدند. مهم‌ترین دستاورد کی‌روش ساختن بلوک دفاعی منسجمی بود که فضا را از حریفان می‌گرفت و رسیدن به دروازه تیم ملی برای حریفان از سخت‌ترین کارها بود. اگر از آخرین بازی با هدایت کی‌روش (مقابل ژاپن در نیمه‌نهایی جام ملت‌ها) بگذریم، به ندرت به خاطر داریم که تیم ملی در یک بازی رسمی بیش از یک گل دریافت کرده باشد. مربی پرتغالی بارها از سوی منتقدانش و برخی از مربیان با کنایه‌هایی مثل «دفاع اتوبوسی» روبه‌رو شد، در حالی که در فوتبال مدرن تجمع مقابل دروازه برای گل نخوردن کافی نیست و بدون ساختار دفاعی منسجم و تدابیری برای کنترل بازی، رسیدن به این هدف غیرممکن است.

دیگر ویژگی مهم کی‌روش وسواس روی جزئیات مثل توجه به قد مدافعان کناری و حذف مدافعان پرخاشگر از چرخه تیمش بود. در نمایش این هفته تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان گاهی اصول ساده دفاع هم رعایت نشد تا میانگین 5/2 گل خورده در هر بازی ثبت شود. موفقیت در چنین سطحی بدون ساختار دفاعی منسجم ممکن نیست و مربیان پیش از بازی‌های هفته سوم لیگ قهرمانان باید به فکر بازسازی این بخش باشند.

در آغاز دور رفت مرحله یک‌هشتم نهایی پیکارهای لیگ قهرمانان اروپا دو دیدار برگزار شد.

به گزارش ایلنا، در یکی از دیدارها اتلتیکو مادرید در ورزشگاه متروپولیتانو میزبان لیورپول بود و شاگردان سیمئونه موفق شدند با گلی زودهنگام در نهایت این دیدار را به سود خود پایان دهند. تک گل این بازی را سائول در دقیقه 4 به ثمر رساند.

شاگردان سیمئونه با این پیروزی مقابل مدافع عنوان قهرمانی موفق شدند نیمی از راه صعود را طی کنند.

در دیگر دیدار این مرحله بورسیا دورتموند آلمان در ورزشگاه سیگنال ایندونا پارک از پاری سن ژرمن قهرمان فرانسه پذیرایی کرد و این دیدار با نتیجه 2 بر یک به سود زنبورهای آلمانی خاتمه یافت.

ارلینگ هالند ماشین گلزنی دورتموندی‌ها با فرصت طلبی موفق شد در دقیقه 69 گلزنی کند اما در ادامه نیمار موفق شد در دقیقه 75 بازی را مساوی کند. این پایان کار نبود و ارلینگ هالند این بار با شوتی غیرقابل مهار دروازه پاری سن ژرمن را در دقیقه 77 گشود.

تابستان سال 2017 برای باشگاه میلان به عنوان یکی از بدترین تابستان‌های تاریخ به ثبت رسیده است.

به گزارش ایلنا، ورود مالکان چینی جدید و در رأس آنها یونگ‌هونگ ‌لی که بلافاصله سرکیسه را شل و 200 میلیون یورو برای تقویت تیم خرج کردند، نوید بازگشت میلان به روزهای اوجش را می‌داد. خب طبیعی بود که با چنین سرمایه‌گذاری هنگفتی سقف انتظارات از تیمی که چند سال در باتلاق ناکامی‌ها دست و پا می‌زد، به آسمان برسد. با توجه به همه آنچه که در این یک دهه اخیر بر میلان گذشته است، بسیاری از هواداران فراموش خواهند کرد که آن سال «شیطان» فوتبال ایتالیا چه سرنوشتی داشت و کورس قهرمانی سری A را در چه جایگاهی به پایان رساند. آنها از یاد خواهند برد که فابیو بورینی در این تیم چه پستی داشت یا اینکه باشگاه برای خرید آندره سیلوا چقدر هزینه کرد اما یک چیزی که آنها هرگز از یاد نخواهند برد، مدافع میانی است که تیم‌شان تابستان آن سال خرید و بلافاصله به کاپیتان روسونری تبدیل شد: لئوناردو بونوچی.

آن سال میلان برای خرید مدافع میانی مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها یعنی یوونتوس 40 میلیون یورو به صورت ثابت و 2 میلیون یوروی دیگر به عنوان پاداش پرداخت و به خود او وعده حقوق 5/6 میلیون یورو در سال را داد. در واقع میلان نزدیک به یک چهارم بودجه تابستانی‌اش را صرف خرید بازیکنی کرد که آن موقع 30 سال سن داشت چون می‌‌دانست که دارد یکی از بهترین مدافعان میانی دنیا را می‌‌خرد و از آن مهم‌تر بازیکنی را به ترکیبش اضافه می‌کند که با تجربه بردن چندین جام، پتانسیل فرماندهی و بردن میلان به جایگاه واقعی‌اش را دارد. تصور میلان اما کاملاً اشتباه بود و آن فصل به بدترین فصل دوران بازیگری بونوچی تبدیل شد.

میلان با وجود در اختیار داشتن بونوچی در ترکیبش، بیش از 40 گل دریافت کرد و در بیش از نیمی از بازی‌هایش ناکام بود و به هیچ وجه حتی به 4 رده بالای جدول نزدیک هم نشد. به این ترتیب بونوچی خیلی زود از تصمیمش پشیمان شد و در پایان همان فصل دست از پا درازتر به بانوی پیر برگشت.

بسیاری نگران بودند که کنار گذاشتن کرشتوف پیونتک از ترکیب برای وارد کردن یک مهاجم 38 ساله مثل زلاتان ابراهیموویچ تصمیم غیرعاقلانه‌ای باشد که سناریویی مانند آنچه برای بونوچی در سن‌سیرو رخ داد را تکرار کند. از نگاه آنها، میلان باز هم داشت یک نام را به یک بازیکن که واقعاً به کارش می‌آمد و به درد پروژه‌اش می‌‌خورد، ترجیح می‌داد. بونوچی و گونسالو ایگواین هر دو پیوستن به میلان را یک پیشرفت در دوران بازیگری‌شان دیدند. آنها با بازی در میلان می‌‌خواستند به یوونتوس نشان دهند مرتکب چه اشتباهی شده که به آنها اجازه رفتن داده است اما این هدف تمام رویکرد آنها را در زمان بازیگری‌شان در سن‌سیرو تحت‌الشعاع قرار داد.

ابراهیموویچ اما با شانه‌های فراخ‌تر برای به دوش کشیدن مشکلات یک تیم کم‌تجربه و مضطرب حاضر شد به میلان برگردد. او می‌دانست که وقتی به میلان برمی‌‌گردد نیازی به تلاش برای جلب نظر و رضایت هواداران ندارد چون آنها همینطوری هم او را تحسین می‌کردند و با بازگشتش او را بیشتر هم تحسین می‌کردند. در میلان هیچ کسی ایبرا را فراموش نمی‌کند.

هنوز یک ماه از بازگشت ستاره سوئدی به سن‌سیرو نمی‌گذرد اما خیلی‌ چیزها در میلان تغییر کرده است. استفانو پیولی، سرمربی روسونری توانسته یک آرایش جدید برای تیمش تعریف کند که به لطف آن عملکرد دفاعی تیم به طرز قابل توجهی بهبود پیدا کرده است. بازیکنانی مانند رافائل لئائو، آنته ربیچ و سامو کاستی‌یخو هم به نظر می‌رسد که سرانجام توانسته‌اند در فاز هجومی به فرم ایده‌آل خود برسند.

ایبرا قطعاً همان بازیکنی نیست که میلان 10 سال پیش از بارسلونا خرید و قطعاً به همان اندازه گل نخواهد زد اما شخصیت بزرگ او، همین حالا دارد آثار آشکار خود را بر رختکن میلان و طرز تفکر و روحیه هم‌تیمی‌هایش نشان می‌دهد. این مرد همان کسی است که در دوره اول حضورش در میلان اگر می‌دید یکی از هم‌تیمی‌هایش حتی در تمرینات چه برسد به بازی‌ها، کم‌کاری می‌کند یقه او را می‌گرفت و به دیوار می‌چسباند. او ممکن است الان سرعت گذشته را نداشته باشد اما رویکرد و شخصیتش فرقی نکرده است.

ورود ایبرا سبب شده که میلان برای اولین بار در 2 سال گذشته 5 برد متوالی کسب کند تا از نیمه دوم جدول به پارمای رده‌ ششمی برسد و علاوه بر آن به نیمه نهایی جام حذفی ایتالیا هم صعود کند. با این اوصاف تعجبی ندارد اگر محبوبیت او نزد هواداران میلان بیش از هر زمان دیگری شده باشد.

منبع: سایت فوتبال ایتالیا