برچسب: حقوق

یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید «گربه 7 جان دارد». شاید این ضرب‌المثل کاملاً درست نباشد اما قطعاً هیچ چیز مثل این ضرب‌المثل نمی‌تواند برای توصیف دوران بازیگری دیمیری پایت کاربرد داشته باشد.

به گزارش ایلنا، از درگیری‌اش با بلیز متویدی در سنت‌اتین و متعاقب آن اولین بازی‌اش برای تیم ملی فرانسه و جدایی‌اش به مقصد لیل برای ایفای نقش به عنوان یک جانشین ایده‌آل برای ادن آزار تا اولین دوره بازیگری‌اش در مارسی که اغواگرانه بود اما در نهایت منجر به حضوری شوم در وستهم شد، همگی فراز و نشیب‌هایی بودند که با دوران بازیگری این هافبک فرانسوی گره خورد اما هیچ کدام‌شان هرگز نتوانستند بازیکنی که به اعتقاد خیلی‌ها یک مهره سوخته و تمام شده بود را تسلیم و از ادامه تلاش برای رسیدن به جایگاهی که آن را حق خود می‌داند، باز دارد. بعد از آنکه فرصت همراهی تیم ملی فرانسه برای فتح جام جهانی 2018 را به خاطر مصدومیت در فینال لیگ اروپا از دست داد، به نظر می‌رسید که حرفه پایت دیگر به آخر خط رسیده است. او که در فصل منتهی به جام جهانی در تمامی رقابت‌ها 23 پاس گل داده بود، در فصل گذشته کمتر از یک سوم آن تعداد، برای هم‌تیمی‌هایش موقعیت گلزنی ساخت و فصل جاری که شروع شد، او نزدیک به 11 ماه بود در لوشامپیونا هیچ گلی به ثمر نرسانده بود. مصدومیت‌‌های مختلف تأثیر غیرقابل انکاری در کاهش کارآمدی پایت طی فصل گذشته داشتند و در همین حال پررنگ‌‌تر شدن نقش فلوریان توون و تبدیل شدن او به نقطه ثقل حرکات هجومی تیم هم به نوبه خود، بیش از پیش باعث محو شدن پایت و دیده نشدن این بازیکن 32 ساله در ترکیب مارسی شده بود.

امسال هم به نظر می‌رسید که داستانی مشابه برای پایت رخ خواهد داد. او اگرچه یکی دو گل برای تیمش به ثمر رساند اما اخراجش در بازی مقابل مون‌پولیه به خاطر ارتکاب خطایی ناعاقلانه که محرومیتی 4 جلسه‌ای هم برایش در پی داشت، علاوه بر ابعاد فنی عملکرد این بازیکن فرانسوی، شایستگی اخلاقی او برای حضور در ترکیب اصلی مارسی را هم زیر سؤال برد. چیزی که این حرکت پایت را بیش از پیش غیرقابل قبول جلوه می‌داد، جایگاه او به عنوان دریافت‌کننده بالاترین حقوق در تیم و تکیه‌گاه دیگر بازیکنان تیم بود. از همه بدتر اینکه محرومیت پایت در زمان غیبت توون رخ داد که اوضاع مارسی را پیچیده‌تر می‌‌کرد اما انگار این مجازات سنگین تأثیر خودش را روی پایت گذاشته است. از بخت بد پایت، اولین بازی او برای مارسی پس از پایان محرومیت 4 جلسه‌ای‌اش بازی معروف لوکلاسیک فرانسه مقابل پاری‌سن‌ژرمن بود. آن بازی را پاریسی‌ها قاطعانه و با نتیجه 4 بر صفر بردند. در آن مصاف پایت چیز خاصی نشان نداد اما هم‌تیمی‌هایش حتی ضعیف‌تر از او ظاهر شدند. با این حال آن شکست به جای آنکه به سرآغاز یک سقوط برای مارسی تبدیل شود و گواه ضعف بازیکنان این تیم بخصوص در فاز هجومی باشد، به یک نقطه عطف برای نتایج این تیم مبدل شد. آن بازی تا الان آخرین باری بوده که تیم تحت هدایت آندره ویلاش بواش در لوشامپیونا باخته و از آن زمان تا کنون هم پایت به مهره‌‌ای تأثیرگذار تبدیل شده است که در آستانه سی‌و‌سه سالگی، اگر نگوییم الان در اوج دوران بازیگری‌اش قرار دارد، به جرأت می‌توانیم ادعا کنیم که یکی از بهترین مقاطع حرفه‌اش را سپری می‌کند. صرفنظر از ستاره‌های پاری‌سن‌ژرمن، اگر بخواهیم یکی را به عنوان رقیب ویسام بن‌یدر از موناکو و موسی دمبله از لیون به عنوان بهترین بازیکنان هجومی لیگ دسته اول فرانسه در فصل جاری معرفی کنیم، بدون شک آن شخص پایت است. شش تا از هشت گل پایت در لوشامپیونا تا این مقطع از فصل جاری (بهترین آمار گلزنی او در یک فصل از لیگ یک فرانسه 13 گلی است که در سنت‌اتین نزدیک به یک دهه پیش به ثبت رساند) از زمانی که او به آمادگی کامل برگشته، به ثمر رسیده است. مارسی اکنون در رده دوم جدول، فاصله‌ای 9 امتیازی با تیم چهارم جدول دارد و هر هفته که می‌گذرد بازگشتش به لیگ قهرمانان محتمل‌تر به نظر می‌رسد. اگرچه کار مارسی هنوز تمام نشده است و این تیم امشب در جام حذفی فرانسه میهمان لیون است و یکشنبه هفته پیش رو هم باید با لیل رده چهارمی روبه‌رو شود.

 منبع: گاردین

تابستان سال 2017 برای باشگاه میلان به عنوان یکی از بدترین تابستان‌های تاریخ به ثبت رسیده است.

به گزارش ایلنا، ورود مالکان چینی جدید و در رأس آنها یونگ‌هونگ ‌لی که بلافاصله سرکیسه را شل و 200 میلیون یورو برای تقویت تیم خرج کردند، نوید بازگشت میلان به روزهای اوجش را می‌داد. خب طبیعی بود که با چنین سرمایه‌گذاری هنگفتی سقف انتظارات از تیمی که چند سال در باتلاق ناکامی‌ها دست و پا می‌زد، به آسمان برسد. با توجه به همه آنچه که در این یک دهه اخیر بر میلان گذشته است، بسیاری از هواداران فراموش خواهند کرد که آن سال «شیطان» فوتبال ایتالیا چه سرنوشتی داشت و کورس قهرمانی سری A را در چه جایگاهی به پایان رساند. آنها از یاد خواهند برد که فابیو بورینی در این تیم چه پستی داشت یا اینکه باشگاه برای خرید آندره سیلوا چقدر هزینه کرد اما یک چیزی که آنها هرگز از یاد نخواهند برد، مدافع میانی است که تیم‌شان تابستان آن سال خرید و بلافاصله به کاپیتان روسونری تبدیل شد: لئوناردو بونوچی.

آن سال میلان برای خرید مدافع میانی مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها یعنی یوونتوس 40 میلیون یورو به صورت ثابت و 2 میلیون یوروی دیگر به عنوان پاداش پرداخت و به خود او وعده حقوق 5/6 میلیون یورو در سال را داد. در واقع میلان نزدیک به یک چهارم بودجه تابستانی‌اش را صرف خرید بازیکنی کرد که آن موقع 30 سال سن داشت چون می‌‌دانست که دارد یکی از بهترین مدافعان میانی دنیا را می‌‌خرد و از آن مهم‌تر بازیکنی را به ترکیبش اضافه می‌کند که با تجربه بردن چندین جام، پتانسیل فرماندهی و بردن میلان به جایگاه واقعی‌اش را دارد. تصور میلان اما کاملاً اشتباه بود و آن فصل به بدترین فصل دوران بازیگری بونوچی تبدیل شد.

میلان با وجود در اختیار داشتن بونوچی در ترکیبش، بیش از 40 گل دریافت کرد و در بیش از نیمی از بازی‌هایش ناکام بود و به هیچ وجه حتی به 4 رده بالای جدول نزدیک هم نشد. به این ترتیب بونوچی خیلی زود از تصمیمش پشیمان شد و در پایان همان فصل دست از پا درازتر به بانوی پیر برگشت.

بسیاری نگران بودند که کنار گذاشتن کرشتوف پیونتک از ترکیب برای وارد کردن یک مهاجم 38 ساله مثل زلاتان ابراهیموویچ تصمیم غیرعاقلانه‌ای باشد که سناریویی مانند آنچه برای بونوچی در سن‌سیرو رخ داد را تکرار کند. از نگاه آنها، میلان باز هم داشت یک نام را به یک بازیکن که واقعاً به کارش می‌آمد و به درد پروژه‌اش می‌‌خورد، ترجیح می‌داد. بونوچی و گونسالو ایگواین هر دو پیوستن به میلان را یک پیشرفت در دوران بازیگری‌شان دیدند. آنها با بازی در میلان می‌‌خواستند به یوونتوس نشان دهند مرتکب چه اشتباهی شده که به آنها اجازه رفتن داده است اما این هدف تمام رویکرد آنها را در زمان بازیگری‌شان در سن‌سیرو تحت‌الشعاع قرار داد.

ابراهیموویچ اما با شانه‌های فراخ‌تر برای به دوش کشیدن مشکلات یک تیم کم‌تجربه و مضطرب حاضر شد به میلان برگردد. او می‌دانست که وقتی به میلان برمی‌‌گردد نیازی به تلاش برای جلب نظر و رضایت هواداران ندارد چون آنها همینطوری هم او را تحسین می‌کردند و با بازگشتش او را بیشتر هم تحسین می‌کردند. در میلان هیچ کسی ایبرا را فراموش نمی‌کند.

هنوز یک ماه از بازگشت ستاره سوئدی به سن‌سیرو نمی‌گذرد اما خیلی‌ چیزها در میلان تغییر کرده است. استفانو پیولی، سرمربی روسونری توانسته یک آرایش جدید برای تیمش تعریف کند که به لطف آن عملکرد دفاعی تیم به طرز قابل توجهی بهبود پیدا کرده است. بازیکنانی مانند رافائل لئائو، آنته ربیچ و سامو کاستی‌یخو هم به نظر می‌رسد که سرانجام توانسته‌اند در فاز هجومی به فرم ایده‌آل خود برسند.

ایبرا قطعاً همان بازیکنی نیست که میلان 10 سال پیش از بارسلونا خرید و قطعاً به همان اندازه گل نخواهد زد اما شخصیت بزرگ او، همین حالا دارد آثار آشکار خود را بر رختکن میلان و طرز تفکر و روحیه هم‌تیمی‌هایش نشان می‌دهد. این مرد همان کسی است که در دوره اول حضورش در میلان اگر می‌دید یکی از هم‌تیمی‌هایش حتی در تمرینات چه برسد به بازی‌ها، کم‌کاری می‌کند یقه او را می‌گرفت و به دیوار می‌چسباند. او ممکن است الان سرعت گذشته را نداشته باشد اما رویکرد و شخصیتش فرقی نکرده است.

ورود ایبرا سبب شده که میلان برای اولین بار در 2 سال گذشته 5 برد متوالی کسب کند تا از نیمه دوم جدول به پارمای رده‌ ششمی برسد و علاوه بر آن به نیمه نهایی جام حذفی ایتالیا هم صعود کند. با این اوصاف تعجبی ندارد اگر محبوبیت او نزد هواداران میلان بیش از هر زمان دیگری شده باشد.

منبع: سایت فوتبال ایتالیا