به گزارش رسانه ۷،تیم ملی فوتبال فرانسه از مدت‌ها قبل محل حضور بازیکنان با ریشه‌های مختلف به خصوص مغربی و ساحل عاجی شده است اما در دهه ۹۰ این تعداد به اوج خود رسید. این اتفاق تنها به خاطر حضور نژادهای مختلف در کشور نبود بلکه خیلی از مردان نژادهای محروم در محله‌های پایین بزرگ شده بودند و زمان زیادی برای فوتبال بازی کردن داشتند و سختی‌های زیادی برای زندگی کردن داشتند. به همین خاطر پیشرفت در فوتبال برای سیاه پوستان هم سخت بود. در این راستا ژان ماری لوپن، رهبر جبهه ملی فرانسه در سال ۱۹۶۶ در یک مراسم از وضعیت تیم ملی کشورش انتقاد کرد و گفت: “خیلی غیر عادی است که خارجی‌ها به کشورمان بیایند و سپس عضو تیم ملی شوند. ” او قول داد زمانی که ریاست را بر عهده بگیرد این موضوع را بررسی خواهد کرد.

این اظهارات سر و صدای زیادی به پا کرد و باعث شد بازیکنان بخواهند علیه‌اش رای دهند. در حالی که نژادهای مختلفی در میان فوتبالیست‌ها وجود داشت حقیقت این بود که همه در کلان شهرها یا مستعمره‌نشین‌ها متولد شده بودند، به جز مارسل دزایی که متولد غنا بود و ملیت فرانسوی را کسب کرده بود. این تیم توانسته بود قهرمان یورو ۱۹۹۶ هلند و بلژیک شود.

جام جهانی ۱۹۹۸ به میزبانی فرانسه برگزار شد. فهرست نهایی که متشکل از ۲۲ بازیکن بود تنها هشت بازیکن فرانسوی خالص از نظر لوپن داشت که فرزند پدر و مادری فرانسوی و سفیدپوست بودند. بقیه بازیکنان عرب، کارائیبی، آمریکای جنوبی، آفریقایی و قفقازی بودند و حتی یک بازیکن ریشه‌اش به جنوب اقیانوس آرام برمی‌گشت که کریستین کارمبو نام داشت. با این حال فرانسه تیم خوبی بود و حریفانش را یکی از پس از دیگری با حضور زین‌الدین زیدان، مغز متفکر تیم با پیروزی پشت سر می‌گذاشت. زیدان اهل محله لا کاستیان مارسی بود و پدر و مادری الجزایری داشت. این محله جزو مکان‌هایی بود که حتی پلیس هم جرات نمی‌کرد واردش شود. زیدان در حین جنگ لوپن و تیم ملی یک اظهار نظر قابل توجه کرد و گفت: من فرانسوی هستم. پدر و مادرم الجزایری هستند. به فرانسوی بودنم افتخار می‌کنم و افتخار می‌کنم که پدرم الجزایری است.

فینال جام جهانی ۹۸ باید بین دو تیم فرانسه و برزیل برگزار می‌شد. در صبح آن روز رونالدو نازاریو دچار حالت تهوع شد و روبرتو کارلوس، هم اتاقی‌اش را ترساند. مهاجم برزیلی را به کلینیک فرستادند و در نهایت پزشکان تیم اجازه دادند در دیدار نهایی به میدان برود. بازی در پایان نیمه نخست ۲ بر صفر به نفع فرانسه تمام شد. هر دو گل توسط زیدان با ضربه سر به ثمر رسید. برزیل در تمام دقایق نیمه دوم حمله کرد اما تیمی که در آخرین دقیقه گلزنی کرد فرانسه بود. این گل توسط امانوئل پتی سفید و بور به ثمر رسید؛ بازیکنی که از نظر لوپن یک فرانسوی خالص بود. برای نخستین بار بود که آبی‌ها فاتح جام جهانی می‌شدند.

پیروزی فرانسه باعث خوشحالی همه مردم فرانسه شد. میلیون‌ها نفر در خیابان شانزه‌لیزه موفقیت تیم ملی را با این شعار بیان می کردند: “این فرانسه رنگین و قهرمان…” آن بزرگ‌ترین گردهمایی کشور بدون در نظر گرفتن اصالت و نژاد بود. فرانسه به عنوان یک کشور چند نژادی شناخته شد.