برچسب: اخلاق

به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام حسین‌علی رحمتی، کارشناس حوزه اخلاق فناوری اطلاعات چندی است اقدام به انتشار مستمر درسگفتارهایی در حوزه اخلاق فناوری با عنوان «چند دقیقه‌های اخفایی» کرده است. وی در بیست و پنجمین درسگفتار، به بررسی این مسئله پرداخته است که شوخی کردن با شخصیت‌های معروف در فضای مجازی از نظر اخلاقی چه اشکالی دارد؟

«یکی از رفتارهایی که در فضای مجازی شایع است و همه ما با آن مواجه هستیم شوخی با شخصیت‌های معروف دینی، تاریخی، علمی و … است. شوخی به این صورت است که افراد مطالبی می‌گذارند و ذیل آن اسم آن شخصیت را قرار می‌دهند و مطلب را به او منتسب می‌کنند. مثلا می‌گویند پروفسور سمیعی این‌طور گفته است، دکتر شریعتی این‌طور گفته، حسین پناهی این‌طور گفته است.

این کار گرچه به ظاهر جذاب و سرگرم‌کننده است اما از نظر اخلاقی کار درستی نیست. چرا؟ به چند دلیل. یکی از دلایلی که این کارها از نظر اخلاقی درست نیست این است که انتساب مطلب دروغ به دیگران است. فلان شخصیت دینی یا فرهنگی چنین حرفی را نزده است اما ما به اسم او منتشر می‌کنیم و اسمش را زیرش می‌نویسیم. این نوعی دروغ‌گویی و انتساب دروغ به دیگران است؛ چون نوعی اتهام زدن به دیگران است. وقتی کسی مطلبی را نگفته است و ما بگوییم این حرف را زده در واقع به او تهمت زده‌ایم و تهمت کاری غیر اخلاقی است.

دلیل دیگر اینکه باعث مخدوش شدن حقیقت می‌شود و حقیقت با دروغ قاطی می‌شود و برای افراد امکان کشف حقیقت نیست. یعنی افراد نمی‌دانند چه حرفی درست است و چه حرفی نادرست است. یک نوع بی‌اعتمادی در جامعه ایجاد می‌شود و از آن به بعد وقتی انسان حرفی را در فضای مجازی یا فضای حقیقی می‌شنود نمی‌داند این حرف درست است یا اینکه دیگران به دروغ این مطلب را به او منتسب کردند. این یکی از پیامدهای نادرست شوخی کردن با شخصیت‌های شناخته‌شده است.

دلیل دیگر این است که موجب تحقیر و تمسخر شخصیت‌ها می‌شود. دلیل دیگر اینکه نوعی فریب دیگران است. علت دیگر اینکه موجب رنجش انسان‌ها می‌شود. وقتی آن افراد می‌بینند هر روز یک مطلب زشت و نامناسب را به اسم آنها منتشر می‌کنند رنجیده خاطر می‌شوند.

پیامد دیگرش این است که باعث بی‌اعتمادی افراد و کاربران در فضای مجازی می‌شود. وقتی ما هر مطلبی را به اسم هر کسی منتشر کنیم در طول زمان یک نوع بی‌اعتمادی در فضای مجازی و به مرور زمان در فضای حقیقی شکل می‌گیرد. در هر جامعه فضای بی‌اعتمادی به وجود بیاید، رشد آن جامعه متوقف می‌شود و افراد نسبت به هم بدبین و بدگمان می‌شوند. این بدگمانی راه را برای اصلاح جامعه می‌بندد.»

انتهای پیام

به گزارش خبرگزاری فارس، حوزه هنری انقلاب اسلامی به منظور پاس‌داشت و ارتقای دستاوردهای شعر و داستان انقلاب و کشف استعدادهای برتر، دوازدهمین جشنواره شعر و داستان انقلاب را برگزار می‌کند.

این رویداد موضوعاتی همچون عدالت و انسانیت، وحدت امت اسلامی، رفعت ملی، اخلاق و معارف دین، گفتمان انقلاب اسلامی و مقاومت در بخش شعر و مسائل و رویدادهای سال‌های قبل از انقلاب و روزهای پیروزی انقلاب و پس از آن تا امروز، دستاوردهای انقلاب اسلامی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی، نقش و جایگاه انقلاب اسلامی در رهبری، وحدت، انسجام ملی و همراهی با جریان‌های استکبارستیز جهان با تأکید بر هویت اسلامی و مقاومت در بخش داستان را دنبال می کند.

همچنین شعر سنتی (مجموعه یا تک اثر)، نو و نیمایی (مجموعه یا تک اثر) و شعر کودک و نوجوان (مجموعه یا تک اثر) قالب‌های شعری و رمان (بزرگسال و کودک و نوجوان) و داستان کوتاه (بزرگسال و کودک و نوجوان) قالب‌های داستانی هستند که شرکت کنندگان می‌توانند آثار خود را متناسب با آن به دبیرخانه این جشنواره ارسال کنند.

آخرین مهلت ارسال آثار به دوازدهمین جشنواره شعر و داستان انقلاب ۳۰ بهمن ماه امسال اعلام شده است و سایر مقررات و جزییات فراخوان نیز در سایت www.artfest.ir قرار دارد.

این جشنواره به همت موسسه فرهنگی هنری سپهر سوره هنر و مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری برگزار خواهد شد.

انتهای پیام/

به گزارش ایکنا؛ جلسه درس اخلاق آیت‌الله محمدباقر تحریری، روز گذشته، پنجم مهر، در مدرسه علمیه معیر برگزار شد.

آیت‌الله تحریری در این جلسه به ادامه بحث درباره سفارش امام صادق(ع) به عبدالله بن جندب پرداخت و اظهار کرد: حضرت در ادامه سفارشات خود می‌فرمایند: «من غشّ أخاه و حقّره و ناواه جعل اللّه النار مأواه، و من حسد مؤمناً انماث الإیمان فی قلبه، کما ینماث الملح فی الماء». حضرت در این بیان چهار مورد از رذایل اخلاقی و آثار نامطلوب آن را بیان می‌فرمایند. ممکن است انسان در روابط اجتماعی دچار این رذایل شود.

وی توضیح داد: حالاتی که انسان در روابط اجتماعی پیدا می‌کند  منشأهایی در نفس انسان دارد؛ هم منشأهای اعتقادی و هم جنبه‌های نفسانی. قهراً انسان به آثار این رذایل می‌رسد، منتهی گاهی از این آثار غفلت داریم. فرمایشات اولیای الهی ما را به این آثار متنبه می‌کند. میزان این آثار به مرتبه رسوخ این صفات در جان انسان بستگی دارد. صفاتی که انسان پیدا می‌کند در مراحل اولیه خیلی ضعیف است؛ مثل درختی که می‌خواهد رشد کند و ریشه‌هایش ضعیف است.

تعقل در زندگی اجتماعی و ایمانی

استاد اخلاق حوزه علمیه تأکید کرد: یکی از اموری که ممکن است انسان به آن مبتلا بشود خیانت، غش و بدخواهی برادر مؤمن است. گاهی ممکن است انسان به دلایلی به برادر دینی خود خیرخواه نباشد، غشّ یعنی اینکه انسان امری را وانمود کند که باطنش خراب است، ولی ظاهرش خوب است. عمده این حالت به خود انسان بازمی‌گردد. انسان در روابط اجتماعی خیال می‌کند، دیگری را فریب داده است، ولی در واقع خودش را فریب داده و در واقع به خودش خیانت کرده است؛ چون خودش را به گونه‌ای نشان داده که آن‌گونه نیست. انسان همواره سر سفره اعتقادات و حالات خودش است. در روایت آمده است انسان با همان کیفیتی که زندگی می‌کند می‌میرد و به عالم دیگر منتقل می‌شود. این‌ها از اصول مسلم انسان‌شناسی و معارف قرآن و سنت است.

وی تصریح کرد: انسان مؤمن باید چشمش را باز بکند و با تعقل در زندگی اجتماعی و ایمانی حرکت کند. باید همواره مصالح واقعی خودمان را در نظر بگیریم. دستورات دینی همان مصالح واقعی ماست، گرچه گاهی انسان بر حسب ظاهر به مشکل برمی‌خورد. اگر انسان بخواهد در صراط مستقیم حرکت کند باید محدودیت‌هایی را رعایت کند. انسان‌هایی که بخواهد آزاد باشند و محدود نباشد مبتلا به غّش می‌شوند. کسی که پایبند به اصول انسانی که خدای متعال برایش ترسیم کرده است نباشد، در روابط با دیگران نیز چنین است.

در تنگنا قرار نگرفتن انسان؛ هدف امام

وی ادامه داد: این مفاسد اقتصادی زیربنایش خودخواهی‌هایی است که افراد دارند. انسان باید خودش را در همین دنیا از گرفتاری‌های این‌چنینی رها سازد. این امر با مراعات مصالح واقعی خود امکان‌پذیر است. وقتی امام می‌گوید که این راه را نرو، هدفش مصلحت من است. هدفش این است که من در تنگنا قرار نگیرم.

تحریری در ادامه تأکید کرد: امام حسین(ع) در آخرین دعای خود در روز عاشورا فرمودند: «دْعُوکَ مُحْتَاجاً وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ فَقِیراً وَ أَفْزَعُ إِلَیْکَ خَائِفاً وَ أَبْکِی إِلَیْکَ مَکْرُوباً وَ أَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کَافِیاً؛ من ای خدا با فقر و احتیاج تو را می‌خوانم و از بینوایی به درگاهت با شوق می‌آیم و با خوف و هراس به درگاهت می‌نالم و از رنج و آلام عالم می‌گریم و از تو بر ضعف و ناتوانیم مدد می‌طلبم». اینکه حضرت در روز عاشورا «هل من ناصر» فرمودند هدفشان نصرت شخصی نبود، بلکه نصرت دین بود. حضرت در ادامه می‌فرمایند: «احْکُمْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ قَوْمِنَا (بِالْحَقِّ) فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا؛ پس خدایا تو میان ما و قوم ما به حق حکم فرما که این قوم ما را فریب دادند».

وی افزود: حضرت در این بیان می‌فرمایند که این دشمنان مرا فریب دادند؛ چراکه به حضرت نامه نوشتند و ایشان را دعوت کردند به کوفه بیاید. کسانی که واقعاً تحت ولای امام رفتند، صدق خودشان را به نشان دادند. این ولایت سعادت ابدی را در پی دارد، ولی یک‌سری سختی‌هایی نیز دارد.
انتهای پیام

به گزارش ایکنا؛ اولین جلسه حلقه امین در سال تحصیلی جدید با حضور محسن جوادی در خانه اخلاق‌پژوهان جوان برگزار می‌شود.

این جلسات شنبه‌ها از ساعت ۱۶ در نشانی شهر قم، بلوار محمدامین، کوچه ۱۳، انتهای کوچه سمت راست، پلاک ۲۲۱ برگزار می‌شود و حضور برای عموم آزاد است.

یادآور می‌شود، «حلقه امین» یک حلقه مطالعاتی جمعی فلسفه اخلاق است و شرکت‌کنندگان، علاوه بر حضور فعال در جلسات حلقه، حتماً بایستی یکی از مدخل‌های مشخص‌شده از سوی استاد را در موعد مقرر ارائه کنند. ۳۰ دقیقه ابتدایی هر جلسه به ارائه‌های شرکت‌کنندگان و یک ساعت آتی به ارائه سیدحسن اسلامی اختصاص خواهد داشت.

انتهای پیام

به گزارش ایکنا؛ جلسه درس اخلاق آیت‌الله محمدباقر تحریری، روز گذشته در مدرسه علمیه معیر برگزار شد.

آیت‌الله تحریری در این جلسه به ادامه بحث درباره سفارشات امام صادق(ع) به عبدالله بن جندب پرداخت و اظهار کرد: حضرت در ادامه سفارشات خود می‌فرمایند: «من غشّ أخاه و حقّره و ناواه جعل اللّه النار مأواه، و من حسد مؤمناً انماث الإیمان فی قلبه، کما ینماث الملح فی الماء». حضرت در این بیان چهار مورد از رذایل اخلاقی و آثار نامطلوب آن را بیان می‌فرمایند. ممکن است انسان در روابط اجتماعی دچار این رذایل شود.

منشأهای اعتقادی و نفسانی حالات انسان

وی توضیح داد: حالاتی که انسان در روابط اجتماعی پیدا می‌کند  منشأهایی در نفس انسان دارد؛ هم منشأهای اعتقادی و هم جنبه‌های نفسانی. قهراً انسان به آثار این رذایل می‌رسد، منتهی گاهی از این آثار غفلت داریم. فرمایشات اولیای الهی ما را به این آثار متنبه می‌کند. میزان این آثار به مرتبه رسوخ این صفات در جان انسان بستگی دارد. صفاتی که انسان پیدا می‌کند در مراحل اولیه خیلی ضعیف است؛ مثل درختی که می‌خواهد رشد کند و ریشه‌هایش ضعیف است.

تعقل در زندگی اجتماعی و ایمانی

استاد اخلاق حوزه علمیه تأکید کرد: یکی از اموری که ممکن است انسان به آن مبتلا بشود خیانت، غش و بدخواهی برادر مؤمن است. گاهی ممکن است انسان به دلایلی به برادر دینی خود خیرخواه نباشد، غشّ یعنی اینکه انسان امری را وانمود کند که باطنش خراب است، ولی ظاهرش خوب است. عمده این حالت به خود انسان بازمی‌گردد. انسان در روابط اجتماعی خیال می‌کند، دیگری را فریب داده است، ولی در واقع خودش را فریب داده و در واقع به خودش خیانت کرده است؛ چون خودش را به گونه‌ای نشان داده که آن‌گونه نیست. انسان همواره سر سفره اعتقادات و حالات خودش است. در روایت آمده است انسان با همان کیفیتی که زندگی می‌کند می‌میرد و به عالم دیگر منتقل می‌شود. این‌ها از اصول مسلمه انسان‌شناسی و معارف قرآن و سنت است.

وی تصریح کرد: انسان مؤمن باید چشمش را باز بکند و با تعقل در زندگی اجتماعی و ایمانی حرکت کند. باید همواره مصالح واقعی خودمان را در نظر بگیریم. دستورات دینی همان مصالح واقعی ماست، گرچه گاهی انسان بر حسب ظاهر به مشکل برمی‌خورد. اگر انسان بخواهد در صراط مستقیم حرکت کند باید محدودیت‌هایی را رعایت کند. انسان‌هایی که بخواهد آزاد باشند و محدود نباشد مبتلا به غّش می‌شوند. کسی که پایبند به اصول انسانی که خدای متعال برایش ترسیم کرده است نباشد، در روابط با دیگران نیز چنین است.

در تنگنا قرار نگرفتن انسان؛ هدف امام

وی ادامه داد: این مفاسد اقتصادی زیربنایش خودخواهی‌هایی است که افراد دارند. انسان باید خودش را در همین دنیا از گرفتاری‌های این‌چنینی رها سازد. این امر با مراعات مصالح واقعی خود امکان‌پذیر است. وقتی امام می‌گوید که این راه را نرو، هدفش مصلحت من است. هدفش این است که من در تنگنا قرار نگیرم.

تحریری در ادامه تأکید کرد: امام حسین(ع) در آخرین دعای خود در روز عاشورا فرمودند: «دْعُوکَ مُحْتَاجاً وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ فَقِیراً وَ أَفْزَعُ إِلَیْکَ خَائِفاً وَ أَبْکِی إِلَیْکَ مَکْرُوباً وَ أَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کَافِیاً؛ من ای خدا با فقر و احتیاج تو را می‌خوانم و از بینوایی به درگاهت با شوق می‌آیم و با خوف و هراس به درگاهت می‌نالم و از رنج و آلام عالم می‌گریم و از تو بر ضعف و ناتوانیم مدد می‌طلبم». اینکه حضرت در روز عاشورا «هل من ناصر» فرمودند هدفشان نصرت شخصی نبود، بلکه نصرت دین بود. حضرت در ادامه می‌فرمایند: «احْکُمْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ قَوْمِنَا (بِالْحَقِّ) فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا؛ پس خدایا تو میان ما و قوم ما به حق حکم فرما که این قوم ما را فریب دادند».

وی افزود: حضرت در این بیان می‌فرمایند که این دشمنان مرا فریب دادند؛ چراکه به حضرت نامه نوشتند و ایشان را دعوت کردند به کوفه بیاید. کسانی که واقعاً تحت ولای امام رفتند، صدق خودشان را به نشان دادند. این ولایت سعادت ابدی را در پی دارد، ولی یک‌سری سختی‌هایی نیز دارد.
انتهای پیام

به گزارش خبرنگار قرآن و فعالیت‌های دینی خبرگزاری فارس؛ حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان مترجم و مفسر قرآن کریم و استاد اخلاق در خاطرات خود از سال‌های دفاع مقدس می‌‌نویسد:

در مشهد بودم که خبر حمله همه جانبه عراق را به میهن اسلامی شنیدم. سریع به منزل آمدم و به خانواده گفتم که اثاثیه را جمع کنید، باید به تهران برگردیم. کارهایم را سر و سامان دادم و راهی جبهه شدم. مستقیماً به منطقه آبادان و خرمشهر وارد شدیم.

چند روزی از شروع جنگ نگذشته بود و آبادان ۲۴ ساعته زیر آتش سنگین توپ خانه عراق بود. بعد از چند روزی که در آبادان به سر بردیم، به خرمشهر آمدیم. آنجا جنگ شدیدتر بود. عراقی‌ها شهر را غارت کرده و نخل‌ها را سوزانده بودند. زیر گلوله باران عراق با ماشین به هر سو می‌رفتیم و به بچه‌ها دلگرمی می‌دادیم و آن‌ها را به پایداری و مقاومت سفارش می‌کردیم.

چندی بعد زمزمه سقوط خرمشهر به گوش می‌رسید. اکثر مردم در حال خروج از شهر بودند. ما هم دیدیم دیگر جای ماندن نیست از جاده خسروآباد به طرف آبادان حرکت کردیم. جاده زیر آتش بود گلوله‌باران چنان شدید شد، مرگ را جلوی چشمان خود می‌دیدیم. وارد جاده اهواز شدیم و خود را به شهر رساندیم.

در ادامه جنگ به طور مستمر به جبهه‌ها سرکشی کرده، در پایگاه‌های مختلف برای رزمندگان اسلام سخنرانی می‌کردم. در ارتباط با جهاد و مرزداری، آیات و روایات بسیاری را دسته‌بندی کرده بودم و گاهی در یک شبانه‌روز ده‌بار برای گردان‌های مختلف سخنرانی می‌کردم.

همیشه مایل بودم که به خط مقدم بروم اما اغلب ممانعت می‌کردند و می‌گفتند امام فرموده‌اند به چهره‌هایی که وجودشان خیلی لازم است، اجازه ندهید به جلو بروند. ولی من توجیه می‌کردم که پس این قاعده شامل حال ما نمی‌شود؛ چرا که چهره با ارزشی نیستم. بدین ترتیب خود را به خط مقدم می‌رساندم. به سنگرهای بچه‌ها سرکشی و آن‌ها را زیارت می‌کردیم و به آن‌ها دلگرمی می‌بخشیدیم. در شب‌های تاریک با «بلد»، به سنگرهای تک‌تیراندازان، بچه‌های شناسایی و بی‌سیم‌چی‌ها سر می‌زدیم و مقداری با آن‌ها می‌نشستیم…

در ادامه تصاویری از حضور این معلم اخلاق در جبهه‌ها تقدیم می‌شود.

انتهای پیام/