برچسب: خشونت

به گزارش حوزه احزاب خبرگزاری فارس، ۶۴ تشکل اسلامی زنان از رئیس قوه قضاییه در نامه‌ای تقدیر و تشکر کردند.

متن نامه به شرح ذیل است:

حضرت حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای رئیسی

ریاست محترم قوه قضاییه

با سلام و احترام

با ابراز خوشوقتی نسبت به انتصاب جنابعالی به ریاست قوه قضائیه، خداوند منان را سپاسگزاریم که اقدامات قاطع و تحول آفرینی که در چند ماهه اخیر در آن قوه به عمل آمده، بارقه ای از امید را در دل های مشتاقان عدالت و دادگستری در نظام مقدس جمهوری اسلامی روشن کرده است.

این فرآیند امیدآفرین، به ویژه با اقدام اخیر قوه محترم قضاییه مبنی بر ارائه لایحه «صیانت، کرامت و تامین امنیت بانوان در برا‌بر خشونت» به هیأت دولت، نشانگر  توجه عمیق و عزم جدی آن نهاد به ایفای حقوق زنان و تحکیم مبانی خانواده است.

  از آنجا که استیفای حقوق زنان به دور از افراط و تفریط های فمینیستی و متحجرانه از اهداف راهبردی انقلاب اسلامی به شمار می رود، اهتمام قوه قضاییه نسبت به ایفای مسئولیت خطیر خود در این حوزه، سبب خنثی شدن بسیاری از توطئه هایی خواهد شد که دشمنان این نظام با تحریک نیمی از جمعیت کشور، یعنی زنان، قصد انجام آن را دارند.

بومی بودن و سازگاری با نیازهای محیطی  و اقتضائات اجتماعی از ویژگی های مهم این لایحه است که می تواند  آن را به قانونی مناسب و کارامد برای  پاسخگویی به مسائل و مشکلات واقعی زنان ایرانی بدل کند.

 امیدواریم سیر قانونی تصویب این لایحه به گونه ای سپری شود تا به دور از جنجال های سیاسی جریان های غربگرا، اهداف والای نظام را در تحقق کرامت انسانی زنان و استیفای حقوق حقه آنان در چارچوب دین مبین اسلام با تاکید بر حفظ جایگاه خانواده، تحقق بخشد.

اسامی تشکلها

۱_هیات پیروان عترت سراسرکشور (واحدخواهران هیات رزمندگان اسلام)

۲_جبهه متحدزنان اصولگرا وکارآمد

۳_موسسه فرهنگی _اجتماعی ندای بشری

۴_اتحادیه بین المللی زنان پیروادیان توحیدی

۵_انجمن بین المللی حمایت ازخانواده های قربانیان ترور

۶_کانون فرهنگی بانومجتهده امین

۷_موسسه ره پویان قائم آل محمد(ص)

۸_کانون مشکاه اندیشه

۹_موسسه نعیمابانو

۱۰_موسسه فرهنگی خیبر

۱۱_موسسه خیریه قدرعلوی

۱۲_موسسه خیریه آل حسنی

۱۳_مرکزجامع توانمندی زنان وخانواده

۱۴_هیئت عقیله بنی هاشم

۱۵_موسسه ترنم اندیشه

۱۶_موسسه نسیم عفاف

۱۷_موسسه باب الجنه رضوان

۱۸_انجمن زنان محجبه استان قزوین

۱۹_موسسه آبادگران جوان استان قزوین

۲۰_مجمع بسیج جامعه زنان قزوین

۲۱_جمعیت بانوان فرهیخته

۲۲_مرکز تخصصی تعالی فرهنگ دینی صراط فاطمی

۲۳_موسسه قانون گستران حمایت ازخانواده

۲۴_موسسه فرهنگی بشارت رضوان

۲۵_کانون یاسهای آسمانی ملکوتی

۲۶_کانون انس بامهربانترین

۲۷_ موسسه متوسلیان به امام زمان (عج)

۲۸_موسسه پیشروان سلامت شخصیت قزوین

۲۹_موسسه حمایت ازبیماران خاص استان قزوین

۳۰_انجمن خیریه حمایت ازبیماران کلیوی

۳۱_موسسه حیات طیبه

۳۲_موسسه راه حق

۳۳_مجمع احیاعفاف ومداسلامی خورشیدهشتم

۳۴_کانون قصیده های نیکی

۳۵_کانون شادی وسلامت

۳۶_مجتمع فرهنگی سمانه

۳۷_کانون فرهنگی تبلیغی زیارت اندیشه

۳۸_گروه تبلیعی سیدالشهدا(علیه السلام)

۳۹_موسسه صلح زیبا

۴۰_موسسه شهیددوراندیش

۴۱_موسسه انسیه الحورا

۴۲_موسسه آیات

۴۳_موسسه ریحانه النبی

۴۴_کانون تخصصی عفاف وحجاب فاطمه الزهرا

۴۵_موسسه سفیران نجابت زهرایی گلبهار

۴۶موسسه مذهبیفرهنگی ثمره رحمت

۴۷_موسسه شمیم خانواد ه آسمانی

۴۸_موسسه شمیم وحی الهی

۴۹_کانون نائب الشهدا

۵۰_موسسه عزاداران یاران کربلا

۵۱_کانون فرهنگی کوثر

۵۲_موسسه دختران شمیم آسمان

۵۳_موسسه واجب تمدن ساز

۵۴_موسسه رهپویان معروف

۵۵_موسسه تدبردرقرآن

۵۶_موسسه صیانت ازحقوق زنان

۵۷_موسسه مهرآذین پاک روان مینودر

۵۸_موسسه فرهنگی هنری سپهربینش وحکمت اندیشه

۵۹_موسسه صهبای معرفت

۶۰_وفاگستران زنان مسلمان

۶۱_موسسه فرهنگی _مهدوی امیدوانتظارموعود(عج)

۶۲_گروه تحقیقاتی کوثر

۶۳_کانون فرزندان شاهد

۶۴_ موسسه حدیث هدایت

انتهای پیام/

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری فارس، محمد عبدالهی کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی به ماجرای هپکوی اراک و نیشکر هفت تپه پرداخت و تحلیلی در این خصوص ارائه داد. متن این یادداشت به شرح ذیل است:

به این چرخه دقت فرمایید:

واگذاری صنایع سودآور دولتی به نورچشمی های ناکارآمد در قالب فرآیند خصوصی سازی و اصل۴۴: به قیمت نازل و نسیه

بالا کشیدن تولیدات قبلی کارخانه و سود فروش محصولات قبلی

افت تولید، فروش زمین و دستگاه های تولید و..

واردات بی‌رویه ماشین‌آلات دست دوم و خارجی و جایگزینی با محصول داخلی

ورشکستگی کارخانه، اخراج کارگران، بیکاری، معوق ماندن حقوق کارگران

اعتراض کارگران

تبدیل اعتراض صنفی کارگران به موضوعات سیاسی و امنیتی توسط چند نفوذی

به حاشیه رفتن روند نابودی واحد تولیدی و در متن قرار گرفتن اعتراضات و تبدیل آنها به یک بحران سیاسی ملی

تشکیل یک ابرطبقه نوکیسه چند تابعیتی از پول های بادآورده و اختاپوس رسانه ای، در انتخابات بعدی با وعده کنسرت و آزای، رای میخرند..

و شروع مجدد چرخه بالا

این داستان تکراری نابودی صنایع مادر و تولیدی ایران از دوره اصلاحات بدین سو است.

کسی مثل بیژن زنگنه و نورچشمی اش، سهام هپکو (بزرگترین کارخانه تولید ماشین آلات سنگین راهداری همچون همچون لودر و بولدزر) را با وام از یک بانک و به کمتر از یک دهم قیمت واقعی از دولت می خرد، نه تنها مابقی مبلغ را نمی پردازد که کارخانه را با انواع و اقسام وام های بانکی، بدهکار می کند. (واگذاری ۱۳۸۶) کسانی مثل غلامحسین کرباسچی و عبدالله نوری و همسران و باجناق هایشان همگی به پشتیبانی اسحاق جهانگیری، همین بلا را بر سر رشت الکتریک (از بزرگترین کارخانه‌های تولید محصولات الکتریکی) می آورند، (واگذاری ۱۳۸۲) کسانی مثل اسدبیگی ها دو جوان زیر ۳۰ ساله با حمایت شخص پوری حسینی، همین بلا را بر سر شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه (قدیمی ترین شرکت تولید شکر کشور) می آورند،(واگذاری ۱۳۹۴) کسی مثل فرخ زاده با سواد ۶ کلاسی،  ماشین سازی تبریز  را به ورشکستگی کامل می کشاند، (واگذاری ۱۳۹۷) متاسفانه حتی پالایشگاه های کشور نیز درحال مبتلا به بلای خانمانسوز خودمانی سازی و رهاسازی هستند.

راه حل چیست؟ اشتباه است اگر فقط ماجرا را به افراد و کارگزاران و پوری حسینی ها فرو بکاهیم. مشکل از طریق یک سیکل و سیستم ایجاد شده و این سیستم باید به هم بریزد. در گام اول، خصوصی سازی صنایع مادر ممنوع شود. در همه کشورهای پیشرفته اقتصادی از چین تا کره جنوبی و ژاپن و آلمان و آمریکا، شرکت های مادر در دست دولت هستند. شرکت های بزرگ خودروسازی، فولاد، آلومینیوم، وسایل نقلیه سنگین، ارتباطات، صنایع الکترونیک و کشتی سازی همگی دولتی هستند و حتی اگر در مقطعی زیان ده شوند، باز هم دولت از آنها حمایت می کند. در گام بعدی، به اسم خصوصی سازی، خودمانی سازی نشود. واگذاری ها با ارزیابی صلاحیت خریداران و در فرایندی کاملا باز و شفاف و جلو چشم مردم در رسانه ها انجام شود، با بیشترین قیمت. نه پشت درهای بسته و با ثمن بخس. عملکرد کارخانجات به صورت سالانه توسط سازمان خصوصی سازی بررسی و اعلام عمومی شود و اگر مدیرعامل به هر نحوی نتواند طی ۳ تا ۵ سال سود شرکت را حفظ کند، حداکثر ۳ ماه حقوق کارگران به تعویق افتد، یا بیش از ۵ درصد کارگران در سال اخراج یا تعلیق شوند، سازمان خصوصی سازی و وزارت اقتصاد و قوه قضائیه با تشکیل کمیته ای مشترک، شرکت را به مالک دیگری بفروشند.

کارگر حق دارد برای حقوق عقب مانده اش اعتراض کند، فریاد بزند. آقای رئیس جمهور! پاسخ حقوق معوق کارگران، بازداشت نیست. خشونت نیست. بازداشت وزیر و معاون و مدیرعامل هایی است که باعث معوق ماندن حقوق کارگران شده اند.

انتهای پیام/

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری فارس، محمد عبدالهی کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی به ماجرای هپکوی اراک و نیشکر هفت تپه پرداخت و تحلیلی در این خصوص ارائه داد. متن این یادداشت به شرح ذیل است:

به این چرخه دقت فرمایید:

واگذاری صنایع سودآور دولتی به نورچشمی های ناکارآمد در قالب فرآیند خصوصی سازی و اصل۴۴: به قیمت نازل و نسیه

بالا کشیدن تولیدات قبلی کارخانه و سود فروش محصولات قبلی

افت تولید، فروش زمین و دستگاه های تولید و..

واردات بی‌رویه ماشین‌آلات دست دوم و خارجی و جایگزینی با محصول داخلی

ورشکستگی کارخانه، اخراج کارگران، بیکاری، معوق ماندن حقوق کارگران

اعتراض کارگران

تبدیل اعتراض صنفی کارگران به موضوعات سیاسی و امنیتی توسط چند نفوذی

به حاشیه رفتن روند نابودی واحد تولیدی و در متن قرار گرفتن اعتراضات و تبدیل آنها به یک بحران سیاسی ملی

تشکیل یک ابرطبقه نوکیسه چند تابعیتی از پول های بادآورده و اختاپوس رسانه ای، در انتخابات بعدی با وعده کنسرت و آزای، رای میخرند..

و شروع مجدد چرخه بالا

این داستان تکراری نابودی صنایع مادر و تولیدی ایران از دوره اصلاحات بدین سو است.

کسی مثل بیژن زنگنه و نورچشمی اش، سهام هپکو (بزرگترین کارخانه تولید ماشین آلات سنگین راهداری همچون همچون لودر و بولدزر) را با وام از یک بانک و به کمتر از یک دهم قیمت واقعی از دولت می خرد، نه تنها مابقی مبلغ را نمی پردازد که کارخانه را با انواع و اقسام وام های بانکی، بدهکار می کند. (واگذاری ۱۳۸۶) کسانی مثل غلامحسین کرباسچی و عبدالله نوری و همسران و باجناق هایشان همگی به پشتیبانی اسحاق جهانگیری، همین بلا را بر سر رشت الکتریک (از بزرگترین کارخانه‌های تولید محصولات الکتریکی) می آورند، (واگذاری ۱۳۸۲) کسانی مثل اسدبیگی ها دو جوان زیر ۳۰ ساله با حمایت شخص پوری حسینی، همین بلا را بر سر شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه (قدیمی ترین شرکت تولید شکر کشور) می آورند،(واگذاری ۱۳۹۴) کسی مثل فرخ زاده با سواد ۶ کلاسی،  ماشین سازی تبریز  را به ورشکستگی کامل می کشاند، (واگذاری ۱۳۹۷) متاسفانه حتی پالایشگاه های کشور نیز درحال مبتلا به بلای خانمانسوز خودمانی سازی و رهاسازی هستند.

راه حل چیست؟ اشتباه است اگر فقط ماجرا را به افراد و کارگزاران و پوری حسینی ها فرو بکاهیم. مشکل از طریق یک سیکل و سیستم ایجاد شده و این سیستم باید به هم بریزد. در گام اول، خصوصی سازی صنایع مادر ممنوع شود. در همه کشورهای پیشرفته اقتصادی از چین تا کره جنوبی و ژاپن و آلمان و آمریکا، شرکت های مادر در دست دولت هستند. شرکت های بزرگ خودروسازی، فولاد، آلومینیوم، وسایل نقلیه سنگین، ارتباطات، صنایع الکترونیک و کشتی سازی همگی دولتی هستند و حتی اگر در مقطعی زیان ده شوند، باز هم دولت از آنها حمایت می کند. در گام بعدی، به اسم خصوصی سازی، خودمانی سازی نشود. واگذاری ها با ارزیابی صلاحیت خریداران و در فرایندی کاملا باز و شفاف و جلو چشم مردم در رسانه ها انجام شود، با بیشترین قیمت. نه پشت درهای بسته و با ثمن بخس. عملکرد کارخانجات به صورت سالانه توسط سازمان خصوصی سازی بررسی و اعلام عمومی شود و اگر مدیرعامل به هر نحوی نتواند طی ۳ تا ۵ سال سود شرکت را حفظ کند، حداکثر ۳ ماه حقوق کارگران به تعویق افتد، یا بیش از ۵ درصد کارگران در سال اخراج یا تعلیق شوند، سازمان خصوصی سازی و وزارت اقتصاد و قوه قضائیه با تشکیل کمیته ای مشترک، شرکت را به مالک دیگری بفروشند.

کارگر حق دارد برای حقوق عقب مانده اش اعتراض کند، فریاد بزند. آقای رئیس جمهور! پاسخ حقوق معوق کارگران، بازداشت نیست. خشونت نیست. بازداشت وزیر و معاون و مدیرعامل هایی است که باعث معوق ماندن حقوق کارگران شده اند.

انتهای پیام/